Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Ένας Ανεύθυνος Πρωθυπουργός.

Ολόκληρη η ομιλία του προέδρου της ΝΔ στο Ζάππειο

«Ο λαός μας απαιτεί να δούμε την Ελλάδα από την αρχή. Απαιτεί τομές ριζοσπαστικές», δήλωσε μεταξύ άλλων στην ομιλία του ο πρόεδρος της Ν.Δ.

clip_image002

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του προέδρου της ΝΔ στο Ζάππειο:
Φίλες και φίλοι,

Βρίσκομαι στο χώρο όπου πριν 32 χρόνια ως νέος βουλευτής παρακολούθησα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να υπογράφει την «εκκίνηση» της Ευρωπαϊκής Πορείας της χώρας. Σας κοιτώ στα μάτια και σας μιλώ με τη γλώσσα της Αλήθειας, όπως τη νιώθω. Και του Χρέους, όπως το αντιλαμβάνομαι.
Ο λαός μας απαιτεί να δούμε την Ελλάδα από την αρχή. Απαιτεί τομές ριζοσπαστικές. Με νέο Σύνταγμα και νέους θεσμούς. Με νέο πολιτικό και δημόσιο ήθος. Απαιτεί να ξεκολλήσουμε, επιτέλους, απ' αυτήν την εικόνα μιας τραυματισμένης Ελλάδας, μιας Ελλάδας της ανασφάλειας και του πανικού.
Ποιός Έλληνας δεν ζητάει μηδενική πια ανοχή σε αποτρόπαια φαινόμενα, όπως η προχθεσινή δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας; Το παιδί του Μανώλη Καντάρη δεν θα γιορτάσει ποτέ τα γενέθλιά του.
Όμως, η Ασφάλεια του Πολίτη και η προστασία και της ζωής και της περιουσίας του, προηγείται της Οικονομίας.
Κι αυτή η κατάσταση έχει πια ξεπεράσει κάθε όριο!
Αλλά κι όσα θα πω για τα οικονομικά, είναι για να ανακτήσουμε και πάλι την ασφάλεια και τον έλεγχο στη χώρα μας.
Εκατομμύρια Έλληνες έχουν υποστεί απίστευτες ζημιές. Και ο καθένας αυτή τη στιγμή αισθάνεται το αδιέξοδο. Που έχει γίνει παραλυτικό και επικίνδυνο. Τόσο για την Οικονομία, όσο και για την Κοινωνία μας.

Δεν σας μιλάω, λοιπόν, με τη γλώσσα του χθες.
Γιατί νιώθω την αγωνία ενός κόσμου και την απαίτησή του να ακούσει σήμερα από μένα καθαρές κουβέντες.
Έχουμε μια κυβέρνηση που η ίδια ενοχοποιεί τον εαυτό της!
Γνωρίζουμε ότι η προετοιμασία προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε ξεκινήσει από καιρό, όταν οι διεθνείς αγορές δάνειζαν ακόμα άνετα την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επεδίωξε τότε ό,τι άλλες χώρες προσπάθησαν να αποφύγουν. Και δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε. Έτσι, άλλες χώρες τονίζουν σήμερα ότι πέτυχαν «Μνημόνια» με καλύτερους όρους από μας.
Αλλά δεν θα μιλήσουμε σήμερα για το παρελθόν.
Δεν το έχουμε ανάγκη. Γιατί ήλθαν στα λόγια μας, ακόμα και έγκριτες φωνές από το εξωτερικό που πέρσι μας επέκριναν.
Δίνω ένα μόνο παράδειγμα: Το περιοδικό Economist πέρσι μας είχε αποδοκιμάσει σκληρά όταν καταψηφίσαμε την ακραία λιτότητα του Μνημονίου. Σήμερα ομολογεί ότι αυτά που λέγαμε ήταν ακριβώς η αιτία που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Δείτε τη διαφάνεια 1:
Τίτλος: «Τα όρια της λιτότητας»

Και:
-- «Ο στόχος (για το έλλειμμα) δεν πιάστηκε κυρίως «λόγω της βαθύτερης ύφεσης απ' αυτήν που αναμενόταν».
-- Και: «υπάρχουν φόβοι ότι περισσότερες περικοπές (σήμερα) θα βαθύνουν κι άλλο την ελληνική ύφεση».
Αυτά από το συντηρητικό και φιλελεύθερο Economist.
Εμένα, όμως, με ενδιαφέρει η γλώσσα της Ελλάδας. Η διέξοδος που θα προτείνουμε σήμερα, αφορά κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα, που θέλουν από κάπου να πιαστούν και να ελπίσουν.
Όσο απλά γίνεται, θα αποδείξω δύο πράγματα:
-ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση,
-κι ότι μπορούμε να γίνουμε πολύ καλύτεροι από πριν, χωρίς όμως επιστροφή στην εξαρτημένη ευημερία και στις ψευδαισθήσεις που είχαμε παλαιότερα.
Για να σταθούμε ξανά περήφανοι στα πόδια μας. Για να γίνουμε ανταγωνιστικοί και εξωστρεφείς, όπως αρμόζει στους Έλληνες. Και για να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά, σε κανένα ξένο, να μας θεωρήσει «παράδειγμα προς αποφυγήν».

Σας καλώ όλους πρώτα να κατεδαφίσουμε μαζί τα φαντάσματα που επί δεκαετίες μας στοιχειώνουν: τα φαντάσματα του λαϊκισμού, του κρατισμού, της μοιρολατρίας, της ηττοπάθειας, της φαυλότητας, της μισαλλοδοξίας και της εύκολης. «τακτοποίησης» των εθνικών μας προβλημάτων. Άλλωστε, εκεί που μας έφτασε το ΠΑΣΟΚ, εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν πια.
Γι' αυτό κι εμείς σήμερα προτείνουμε, όχι απλώς έναν άλλο δρόμο για την Οικονομία. Αλλά μια άλλη λογική για τη χώρα. Μια λογική που, αν την ασπασθούμε όλοι, θα απελευθερώσει τη δύναμη του Ελληνικού λαού. Που ζητάει από μας ένα Συμβόλαιο Αυτοπεποίθησης και Αξιοπρέπειας.
Φίλες και φίλοι,
Σε Παραρτήματα που ετοιμάσαμε, θα βρείτε αναλυτικά, όλα όσα έχουν συμβεί στο χθες.
Ένα μόνο θα πω εδώ: ότι στο πρώτο τετράμηνο φέτος, στον κυριότερο στόχο που λέγεται δημόσια έσοδα, η κυβέρνηση υπολόγιζε αύξηση 8,5% κι είχε τελικά μείωση 9,2%! Ενώ το έλλειμμα αυξήθηκε από πέρσι κατά 14%, παρά τις πρωτοφανείς θυσίες του Ελληνικού λαού.
Σας λέω λοιπόν: έκτακτες συνθήκες απαιτούν έκτακτες αποφάσεις!
Μιλάω για αποφάσεις που προκαλούν την Επανεκκίνηση της Οικονομίας, την Επανεκκίνηση της αγοράς, των προσδοκιών, του ηθικού της Κοινωνίας. Την Επανεκκίνηση της Ελλάδας! Προτεραιότητα να σωθεί η χώρα!
Τι σημαίνει «Επανεκκίνηση»; Σημαίνει ότι η Ανάκαμψη δεν μπορεί να γίνει μόνη της, αυτόματα. Χρειάζεται ένα σοκ.
Αυτό είναι η Επανεκκίνηση: Ένα δημιουργικό σοκ!
Πρόταση κοστολογημένη, σύγχρονη και ρεαλιστική.
Γιατί εκείνο που έχει υποστεί η χώρα από την ολέθρια πολιτική που ακολουθήθηκε, ήταν ένα παραλυτικό σοκ.
Βέβαια, οι εξελίξεις τρέχουν. Το Λουξεμβούργο αποτύπωσε τους πιο μύχιους φόβους μας. Ότι από ισότιμοι εταίροι, κοντεύουμε να γίνουμε απλοί «δανειολήπτες». Κι εκεί που θα βγαίναμε στα τέλη του 2011 στις αγορές, η Κυβέρνηση συζητάει τώρα για νέα δάνεια, ακριβώς γιατί οι αγορές φαίνεται να μας αποκλείουν για καιρό ακόμα.
Πάμε, λοιπόν, στο Σχέδιο Επανεκκίνησης της Ελληνικής Οικονομίας με δημιουργικό σοκ.

Πρώτον, μείωση των φορολογικών συντελεστών!
* Τολμηρή και αποφασιστική...
Άμεση, ώστε να τη νιώσει η Οικονομία από την πρώτη μέρα. Αλλά και μεσοπρόθεσμη, ώστε να αρχίσει να βελτιώνεται η ψυχολογία και οι προσδοκίες της αγοράς. [διαφάνεια 2]
-- Προτείνουμε συντελεστή κερδών 15%. Ίδιο για όλες τις εταιρίες! Flat rate, όπως λέγεται διεθνώς. Και φορολόγηση στα μερίσματα 15% από το σημερινό 25.
-- Ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής εισοδήματος θα υποχωρήσει, σε πρώτη φάση, από το 45 στο 40%. Με λιγότερα κλιμάκια. Σε τρία χρόνια δεν θα ξεπερνά το 30%.
-- Το ΦΠΑ: Από το 23% που είναι σήμερα στο 19% για την υψηλή κατηγορία, και από το 13% στο 9% για τη μεσαία. Επίσης θα πέσει στο 4,5% για κλάδους όπως ο Τουρισμός. Σύντομα θα δούμε τη θετική επίπτωση και στον πληθωρισμό.
-- Για τα καύσιμα, θα αφαιρεθεί σε δύο χρόνια ο επί πλέον ειδικός φόρος που μπήκε επί ΠΑΣΟΚ. Έχουμε γίνει η ακριβότερη χώρα σε καύσιμα σε όλη την Ευρώπη.
-- Μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 25%. Η Ιρλανδία ήδη έπεισε τη δική της Τρόικα και κατέβασε τις δικές της εργοδοτικές εισφορές. Έτσι θα μειωθεί αισθητά το μη μισθολογικό εργοδοτικό κόστος. Με δρακόντειες ποινές για τη μαύρη εργασία. Έτσι η αύξηση των εισφορών από μείωση της αδήλωτης εργασίας, θα εξισορροπήσει τις απώλειες για τα ταμεία.
-- Και σταδιακή κατάργηση των λεγόμενων «φόρων υπέρ τρίτων». Μέχρι τη σχεδόν οριστική τους εξάλειψη σε τρία-τέσσερα χρόνια.
Όλα αυτά βάζουν μπροστά και μια άλλη δική μας μεγάλη δέσμευση: Την απενοχοποίηση της Επιχειρηματικότητας! Που βρίσκεται υπό διωγμό. Όπως βρέθηκε υπό διωγμό πολλές δεκαετίες πλήρους κυριαρχίας του κρατισμού στην Ελλάδα. Διωγμός που χτύπησε και τις μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά κυρίως το σύνολο της μεσαίας τάξης! Που αποτελείται κατά μέγα μέρος, από μικρομεσαίους επιχειρηματίες και αυτοαπασχολούμενους.
Ξέρω ότι πολλοί αναρωτιέστε τι θα στοιχίσουν όλα αυτά. Θα απαντήσω σε λίγο.
Για την ώρα να θυμάστε ότι όλοι οι γείτονές μας έχουν τέτοιους φορολογικούς συντελεστές. Ή και χαμηλότερους. Και για να επιβιώσουμε, πρέπει κάποτε να κάνουμε το αποφασιστικό βήμα. Ε λοιπόν, η ώρα είναι τώρα!
* Δεύτερο βήμα Επανεκκίνησης, η τακτοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων από το παρελθόν. Και η αυστηρή «κόκκινη γραμμή» που θα χαράξουμε από 'δω και στο εξής. Κυρίως τρία πράγματα:
-- Κατάργηση του «πόθεν έσχες» κατοικίας - οποιασδήποτε, πρώτης, δεύτερης, εξοχικής κλπ. Για τρία χρόνια! Αυτή τη στιγμή το «πόθεν έσχες» για κατοικία, δεν τιμωρεί αυτούς που έβγαλαν χρήματα με αθέμιτους τρόπους. Τιμωρεί μόνο την ελληνική οικονομία γιατί νεκρώνει την οικοδομή. Που αποτέλεσε παραδοσιακά την «ατμομηχανή» της Ελληνικής Οικονομίας.
-- Όχι άλλη αύξηση στις αντικειμενικές αξίες. Γιατί δεν φέρνουν έσοδα. Απλά νεκρώνουν κάθε δραστηριότητα στον κατασκευαστικό κλάδο.
-- Κατάργηση του «πόθεν έσχες», ώστε να επιστρέψουν κεφάλαια στο ελληνικό χρηματοοικονομικό σύστημα. Για να δηλωθούν πάσης φύσεως περιουσιακά στοιχεία, ρευστά και ακίνητα, Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό. Θα καταργήσουμε κάθε φορολογική ποινή σήμερα. Αλλά μόνο για ένα χρόνο. Σε αυτό το διάστημα όλοι -εκτός βέβαια από όσους ξεπλένουν «μαύρο χρήμα»- θα έχουν τη δυνατότητα είτε να δηλώσουν αυτά που έχουν εδώ, είτε να φέρουν στην Ελλάδα τα χρήματα που απέσυραν. Μετά θα λειτουργήσουν οι πιο αυστηροί κανόνες προς κάθε κατεύθυνση.
Μια μόνο εξαίρεση: Για τους πολιτικούς! Θα τεθεί αμέσως σε εφαρμογή η πρότασή μου να εξεταστεί το «πόθεν έσχες» όσων διετέλεσαν Υπουργοί και υφυπουργοί από το 1974 μέχρι σήμερα.
Επίσης -επί τέλους- περιουσιολόγιο για κάθε Έλληνα. Στο Παράρτημα 6 θα δείτε τους βασικούς άξονες για τη διαμόρφωση του περιουσιολογίου.
* Τρίτο βήμα Επανεκκίνησης, η γενικότερη μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος. Ο επενδυτές -ξένοι ή εγχώριοι- πρέπει να πειστούν ότι αυτά τα τολμηρά βήματα θα διαρκέσουν. Δεν θα αντιστραφούν αργότερα...
Πρέπει, επομένως, να εξασφαλίσουμε σταθερό σύστημα που χτυπάει τη φοροδιαφυγή. Αυτό πολλές φορές εξαγγέλθηκε ως τώρα. Και τα αποτελέσματα υπήρξαν από φτωχά μέχρι και αντίθετα από τα προσδοκώμενα.
Η διαφάνεια 3 δείχνει ότι το 2010, παρά τις προσδοκίες του Μνημονίου, η φοροδιαφυγή αυξήθηκε!
Χρειάζεται, λοιπόν, συνολική αλλαγή με τις τέσσερις αρχές, που βλέπετε στη διαφάνεια 4:
-- Είπαμε για τη μείωση των συντελεστών: Όταν σε συνθήκες μαρασμού αυξάνεις τους φόρους, τότε σπρώχνεις τους πάντες στη φοροδιαφυγή.
-- Δεύτερον, με πιο απλό φορολογικό σύστημα. Μόνο την τελευταία χρονιά έχουν ψηφιστεί δέκα φορολογικοί νόμοι! 1718 σελίδες. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά στον κόσμο.
Θα προχωρήσουμε σε κωδικοποίηση όλων των φορολογικών διατάξεων σε λίγες σελίδες. Ένας ενιαίος νόμος για τα φυσικά πρόσωπα. Ένας για τις επιχειρήσεις. Ένας για την ακίνητη περιουσία. Κι ένας για τις συναλλαγές, κυρίως το ΦΠΑ. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα μόνο νόμο για τον Έλληνα επιχειρηματία σε πενήντα σελίδες! Κι όχι χιλιάδες διάσπαρτα άρθρα από νόμους, από τα προπολεμικά χρόνια μέχρι και σήμερα.
Αυτό, από μόνο του, θα είναι όχι μεταρρύθμιση, αλλά επανάσταση σε ένα φορολογικό καθεστώς δεκαετιών!
-- Τρίτον, εφαρμόζοντας επιτέλους αυστηρές ποινές για όσους πιάνονται να φοροδιαφεύγουν ή να εισφοροδιαφεύγουν. Γιατί αν εξακολουθούν να κλέβουν το κράτος παρά την ελάφρυνση των φορολογικών βαρών, τότε θα αξίζουν την πιο αυστηρή αντιμετώπιση! Κι όχι όπως η Κυβέρνηση που θεωρεί το φορολογούμενο εξ αρχής φοροφυγά και ανειλικρινή μέχρις αποδείξεως του εναντίου.
-- Τέταρτον, περιορίζοντας την επαφή φορολογούμενου-εφόρου. Ώστε να μειωθεί η συνδιαλλαγή μεταξύ τους. Με δύο βασικές καινοτομίες:
- Για τους Μικρομεσαίους επιχειρηματίες, δυνατότητα να επιλέγουν, αν θα φορολογούνται με τεκμαρτό τρόπο ή όπως σήμερα. Ο τεκμαρτός υπολογισμός του φόρου για τους μικρομεσαίους θα γίνεται απρόσωπα, με βάση τις γενικές τάσεις του κλάδου και της περιοχής.
Για παράδειγμα, για ένα κατάστημα 100 τετραγωνικών, θα υπολογίζεται άλλο τεκμαρτό κέρδος στο Κολωνάκι κι άλλο στην Κοκκινιά.
Αν ο φορολογούμενος δεν το δεχθεί, τότε, ναι, θα υπόκειται σε πλήρη έλεγχο των στοιχείων του.
- Και «εξωτερική βοήθεια» στην υποβολή των φορολογικών δηλώσεων μέσω τρίτων, δηλαδή μέσω ελεγκτικών εταιριών ή λογιστικών γραφείων, που θα είναι κι αυτά υπεύθυνα για την ακρίβεια των στοιχείων που υποβάλλονται.
Οι φορολογικές αρχές θα μπορούν να ελέγχουν και τα ελεγκτικά γραφεία και τον φορολογούμενο, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα συνδιαλλαγής μεταξύ τους.
Και οι ελέγχοντες θα ελέγχονται.
-- Τέλος, θα υπάρξει η από καιρό αναγκαία κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων.
Προτείνουμε, λοιπόν, μια επαναστατική αναμόρφωση του συστήματος. Που θα είναι πιο απλό, λιγότερο γραφειοκρατικό, φιλικό για τον έντιμο φορολογούμενο και αμείλικτο για το φοροφυγάδα.
Στη διαφάνεια 5 φαίνεται πόσο μπορεί να αυξηθούν τα έσοδα από μείωση της φοροδιαφυγής στα τέσσερα επόμενα χρόνια, με πολύ μετριοπαθείς υπολογισμούς.
* Τέταρτο βήμα Επανεκκίνησης, η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων κτισμάτων. Μιλάω για τη μεγαλύτερη εκκρεμότητα των προηγούμενων δεκαετιών. Με ταυτόχρονη αεροφωτογράφιση όλης της Ελλάδας θα απαγορευτεί στο εξής δια ροπάλου η αυθαίρετη δόμηση. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή πάνω από ένα εκατομμύριο αυθαίρετα χτίσματα σε όλη την Ελλάδα.
Πρέπει ασφαλώς να εξαιρεθούν όσα είναι μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, πάνω στον αιγιαλό κι όσα είναι επικίνδυνα για το περιβάλλον (δάση, μπαζωμένα ρέματα κλπ.). Τα υπόλοιπα, που υπολογίζονται στο 70% τουλάχιστον, μπορούν άμεσα να αποκτήσουν κανονικούς τίτλους ιδιοκτησίας, με αντίτιμο ανάλογο με την περιοχή, το οποίο θα μπορεί να εξοφληθεί στο Δημόσιο μέσα σε τρία χρόνια. Η νομιμοποίηση και το τίμημα για απόκτηση τίτλων, θα είναι αντίστοιχα με την περιοχή, την έκταση και τη βαρύτητα των παραβάσεων.
Στη διαφάνεια 6 φαίνονται τα προσδοκώμενα δημόσια έσοδα τριετίας από την πλήρη νομιμοποίηση αυθαιρέτων.
Υπολογίζεται ότι θα φτάσουν την πρώτη χρονιά σε τουλάχιστον 1,5 δισεκατομμύριο. Γιατί σε αντίθεση με την Κυβέρνηση που αναφέρεται σε πρόσκαιρη τακτοποίηση, εμείς σχεδιάζουμε συνολική πολιτική γης και νομιμοποίηση.
Άλλωστε σήμερα το ίδιο το κράτος ομολογεί ότι δεν μπορεί να κατεδαφίσει. Άρα δίνει το «πράσινο φώς» σε νέα αυθαίρετα κτίσματα παντού.

Καιρός να μετατρέψουμε το «πράσινο φώς» σε «κόκκινη γραμμή». Νομιμοποιούμε τα περισσότερα από εκείνα που ήδη υπάρχουν και θέτουμε δρακόντειες απαγορευτικές διατάξεις από δω και μπρός.
Στο εξής, σε όσους φτιάχνουν αυθαίρετα θα κατεδαφίζονται άμεσα με χρέωση του παραβάτη που θα πληρώνει και ακριβό πρόστιμο..
Έτσι θα ξεχωρίσει η «ήρα από το στάρι». Και έτσι θα πείσουμε την κοινωνία και θα σταματήσουμε την αυθαίρετη δόμηση.
* Πέμπτο βήμα Επανεκκίνησης: θα εξοφληθούν οι εκκρεμότητες του κράτους προς τους ιδιώτες. Δηλαδή το τρέχον «εσωτερικό χρέος», οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες. Μιλάμε για οφειλές από επιστροφή ΦΠΑ, επιδοτήσεις, εφάπαξ συνταξιούχων, πληρωμές σε συμβάσεις έργου και εργασίας, μέχρι και αμοιβές κατασκευαστικών έργων. Όλα αυτά μπορούν να τακτοποιηθούν με άμεση επιστροφή οφειλών σε ρευστό, από ομόλογο του ελληνικού δημοσίου, και με διαδικασία συμψηφισμού, έναντι οφειλών του φορολογούμενου. Υπολογίζεται έτσι, ότι θα πέσουν στην αγορά γύρω στα 5 δισεκατομμύρια ρευστότητα.
Δεν μπορεί το ίδιο το κράτος να πρωτοστατεί σήμερα στο «κίνημα» του δεν πληρώνω! Ούτε μπορεί το κράτος να παίζει το ρόλο του «αυστηρού», όταν το ίδιο είναι άδικο.
* Έκτο βήμα Επανεκκίνησης: Η δέσμευση των τραπεζών να προσφέρουν στο εξής στην πραγματική οικονομία, ένα μέρος, 20-30%, των εγγυήσεων που παίρνουν. Μέχρι στιγμής έχουν λάβει 63 δισεκατομμύρια σε τρία χρόνια. Και προχθές ψηφίσαμε καινούργια ρύθμιση ύψους 30 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τα χρησιμοποιούν, η καθεμία, για να καλύψουν την εκροή καταθέσεων, την αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και τον αποκλεισμό τους από τη διατραπεζική αγορά. Μόνο που αυτό έχει δημιουργήσει αληθινή ασφυξία ρευστότητας στην αγορά.
Κάθε τράπεζα, από μόνη της, δεν μπορεί να αντιστρέψει την τάση. Αλλά αν δώσουν όλες ρευστότητα στην αγορά, τότε και η αγορά θα ανασάνει και το ενεργητικό των τραπεζών θα επωφεληθεί και η κεφαλαιακή τους επάρκεια θα διορθωθεί. Και η διαρροή καταθέσεων θα σταματήσει.
Από την καινούργια δόση εγγυήσεων, λοιπόν, θα δημιουργηθεί ένας ξεχωριστός λογαριασμός, που θα πάει αποκλειστικά στην πραγματική οικονομία. Κυρίως σε επιχειρήσεις εξαγωγικές, τουριστικές και στεγαστικά δάνεια. Το ένα τέταρτο απ' αυτά, θα γυρίσουν αμέσως στο ταμείο του κράτους ως υγιή φορολογικά έσοδα.
Από την άλλη, όπως ζήτησα ο ίδιος από τον κ. Τρισέ, πρέπει να παραταθούν τα έκτακτα μέτρα ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών, πέρα από το 2011, για όλο το 2012. Κι αυτό είναι από τα πρώτα που θα διαπραγματευθώ με τους δανειστές μας. Ρευστότητα και πάλι ρευστότητα!
Γιατί αυτή τη στιγμή η αγορά είναι γεμάτη από μετα-χρονολογημένες επιταγές που όσο πάνε και επεκτείνονται σε βάθος χρόνου. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις κινδυνεύουν να κλείσουν, όχι γιατί δεν δουλεύουν, αλλά γιατί δεν εισπράττουν παρ' ό,τι δουλεύουν!
Ενώ την ίδια ώρα, για χιλιάδες άλλα μαγαζιά, περνάει ολόκληρη μέρα χωρίς να κάνουν ούτε «σεφτέ».
Έβδομο βήμα: Με όλα τα προηγούμενα βελτιώνεται άμεσα η ψυχολογία της Αγοράς και αυξάνεται και η ωφέλεια από τα μέτρα τόνωσης της οικονομίας, μηδενικού ή ελάχιστου δημοσιονομικού κόστους, από τις «ανάσες» που έχω προτείνει εδώ και ενάμιση χρόνο.
Στη διαφάνεια 7 φαίνονται πέντε από τις πιο σημαντικές «ανάσες»:
-- Η επιδότηση επιτοκίου πρώτης κατοικίας, κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες, μπορεί να φέρει στα ταμεία του κράτους μέχρι δυόμιση δισεκατομμύρια τα δύο πρώτα χρόνια. Η οικοδομή παραμένει η ατμομηχανή της Οικονομίας!
-- Το πρόγραμμα βελτίωσης του ενεργειακού δυναμικού των σπιτιών, αν γίνει σωστά κι όχι με ημίμετρα όπως σήμερα, επίσης θα φέρει σημαντικά έσοδα στο δημόσιο την πρώτη διετία.
-- Και αν αξιοποιηθούν τα Ευρωπαϊκά Κονδύλια, μπορούμε πάλι να βρεθούμε σύντομα στην πέμπτη θέση απορροφητικότητας, όπως βρισκόμασταν το 2009, ή και πιο πάνω. Κι όχι στην 17η ή ακόμα χαμηλότερα, όπως βρισκόμαστε σήμερα.
-- Η Κυβέρνηση περιόρισε αφόρητα και τις δημόσιες επενδύσεις. Κάθε φορά που ο κ. Παπακωνσταντίνου βλέπει ότι του λείπουν έσοδα - και του λείπουν συνέχεια - κόβει από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Που, προσέξτε, έχει τον υψηλότερο πολλαπλασιαστή, που φτάνει στο 5. Άρα, είναι το ισχυρότερο όπλο που έχει στα χέρια της η κάθε Ελληνική κυβέρνηση για να πολεμήσει την ύφεση!
-- Μεγάλα επενδυτικά προγράμματα για μόνιμη παραθεριστική κατοικία. Όπου το δημόσιο μπορεί να βρει τέτοιες περιοχές, να τις καθαρίσει από τίτλους κι ύστερα να τις δημοπρατήσει, για εγκαταστάσεις παραθεριστικής ή μόνιμης κατοικίας. Αυτό είναι απολύτως ρεαλιστικό κι έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε άλλες μεσογειακές χώρες. Και δεν είναι ανταγωνιστικό με τα ξενοδοχεία. Αντίθετα, συμβάλλει στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.
Και το σπουδαιότερο: τέτοια προγράμματα μπορούν να φέρουν μόνιμα έσοδα στον κράτος πριν ακόμα ολοκληρωθούν. Με προχρηματοδότηση και άλλους τρόπους.
Όλες αυτές οι «ανάσες» μπορούν να φέρουν άμεσα στο δημόσιο ταμείο πάνω από 8 δισεκατομμύρια μέσα στα πρώτα δύο χρόνια.
Στο Παράρτημα 7 μπορείτε να βρείτε μια σειρά από σημαντικά παραδείγματα μέτρων που μπορούν να φέρουν καινούργια έσοδα στο Δημόσιο Ταμείο, χωρίς να απαιτήσουν δαπάνες: Όπως η αξιοποίηση της Εγνατίας, όπως η προώθηση των «δρόμων της Ανάπτυξης», των πέντε μεγάλων αυτοκινητόδρομων που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της χώρας και που καρκινοβατούν.
Όπως η επέκταση του μοντέλου παραχώρησης του ΟΛΠ σε περιφερειακά λιμάνια και αεροδρόμια όλης της χώρας.
Όπως, η διαχείριση των απορριμμάτων, ή η επέκταση του Προαστιακού.
Έργα, δηλαδή, που θα φέρουν άμεσα έσοδα και Ανάπτυξη.
Αλλά αυτή η κυβέρνηση σταμάτησε τα πάντα.

Στη διαφάνεια 8, βλέπετε συνολικά τις δυνατότητες αυτού του πακέτου
Πέραν όμως από την Επανεκκίνηση της Οικονομίας, υπάρχει και μια άμεση προτεραιότητα: ότι η Κοινωνία πρέπει να αντέξει! Και για να αντέξει οφείλουμε να θεραπεύσουμε τις αδικίες που έγιναν:
Υπάρχει μία που η αποκατάστασή της δεν παίρνει αναβολή: Οι συντάξεις των χαμηλοσυνταξιούχων! Αυτών που έπαιρναν μέχρι 700 ευρώ. Και που τώρα έχουν χάσει το ένα τέταρτο των πενιχρών εισοδημάτων τους. Αυτές θα τις αποκαταστήσουμε κατά απόλυτη προτεραιότητα όταν αναλάβουμε τη διακυβέρνηση. Γιατί και δίκαιο είναι και το δικό τους εισόδημα το ξοδεύουν στην αγορά!
Επίσης, θα αποκαταστήσουμε τις ενισχύσεις στους πολύτεκνους που η κυβέρνηση έκοψε. Θα επιστρέψουν στα προηγούμενα επίπεδα, από τον πρώτο κιόλας δικό μας Προϋπολογισμό.
Το συνολικό κόστος και για τα δύο δεν ξεπερνά τα 2 δισεκατομμύρια το χρόνο.
Τώρα μπορώ να σας δώσω μια συνολική απάντηση στο ερώτημα τι θα κοστίσει η Επανεκκίνηση της Οικονομίας και από πού θα βρεθούν τα χρήματα αυτά.
Σημειώστε, όμως, πρώτα το κυριότερο: ότι τα μέτρα Επανεκκίνησης δεν έχουν μόνο ταμειακό κόστος για τον Προϋπολογισμό. Έχουν και όφελος για το δημόσιο ταμείο.
Κοστίζουν κάποια χρήματα, αλλά και φέρνουν χρήματα, από τα έσοδα και τους τζίρους στην αγορά, που δημιουργεί η Ανάπτυξη. Πολύ περισσότερα μάλιστα. Το πρώτο «μαξιλάρι ασφαλείας» στο Πρόγραμμά μας είναι αυτά τα χρήματα που θα φέρουν. Τα οποία είναι περισσότερα απ' ό,τι θα στοιχίσουν.
Στην διαφάνεια 9 φαίνεται το κόστος και το όφελος από το σύνολο των μέτρων Επανεκκίνησης και αποκατάστασης της κοινωνικής συνοχής, με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς.
Φαίνεται καθαρά ότι ακόμα και στην πιο μετριοπαθή περίπτωση, ήδη από την πρώτη χρονιά, αυτά που κερδίζει το δημόσιο ταμείο στα πρώτα στάδια είναι περισσότερα από όσα θα του κοστίσουν. Επομένως, θα υπάρξει, έτσι κι αλλιώς, κέρδος εξ αρχής. Κέρδος μείωσης του ελλείμματος περίπου 2% του ΑΕΠ από τον πρώτο χρόνο. Με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις.

Κι αυτό το καθαρό όφελος είναι το πρώτο «μαξιλάρι ασφαλείας» μας.
Αλλά δεν είναι το μόνο. Διότι θα προχωρήσουμε σε πρόσθετες περικοπές δημόσιας σπατάλης. Αλλά αληθινής σπατάλης. Αναφέρω μερικά πολύ συνοπτικά:
-- Κοστολόγηση των νοσοκομείων με βάση τα αποτελέσματα των επιτυχημένων δημόσιων νοσοκομείων διεθνώς. Ώστε να έχουμε έναν οδηγό για το πού υπάρχουν δικές μας σπατάλες.
-- Ηλεκτρονική διαχείριση, σύγχρονη, που εντοπίζει αυτόματα, στην πηγή, κάθε απόπειρα των τρωκτικών να λεηλατήσουν τη Δημόσια Υγεία.
-- Ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Η καθυστέρησή της κοστίζει μισό δισεκατομμύριο το χρόνο!
-- Πλαφόν στη συνταγογράφηση των φαρμακείων, ανάλογα με την περιοχή. Δεν μπορεί κάποιους μήνες να υπάρχουν αποκλίσεις ακραίες χιλιάδων ευρώ από το μέσο όρο του έτους.
-- Πριμ εξοικονόμησης για προμήθειες του Δημοσίου, σε όποιες εταιρίες προσφέρουν τιμές σημαντικά χαμηλότερες από αυτές που καταβάλαμε ως τώρα.
-- Πάγωμα των προσλήψεων για τρία χρόνια. Με εξαίρεση υπέρ-επείγουσες ανάγκες όπου χρειάζεται. Μετά τα τρία χρόνια, να εφαρμοστεί ο κανόνας: ένας προσλαμβάνεται για κάθε πέντε που συνταξιοδοτούνται. Όχι απολύσεις!
Αλλά εφαρμογή του θεσμού της «εργασιακής εφεδρείας» για τους οργανισμούς που καταργούνται ή συγχωνεύονται.
-- Περικοπή των επιδομάτων στα ρετιρέ, ιδιαίτερα των ΔΕΚΟ.
Αναλυτικότερα θα τα βρείτε στο Παράρτημα 8
Η κυβέρνηση σήμερα εμφανίζεται να επιδιώκει πραγματικές οικονομίες από την εκτεταμένη σπατάλη. Είναι αλήθεια αυτό;
Όχι, δεν είναι!
Όπως φαίνεται στο Παράρτημα 9, το ΠΑΣΟΚ εγκαινίασε νέο κύκλο σπατάλης: Μεγαλώνει και πάλι το κράτος του κόμματος.
Στη διαφάνεια 10 βλέπετε συνολικά τις οικονομίες που μπορούν να γίνουν. Σε αρκετά σημεία τα μέτρα συμπίπτουν με εκείνα που προτείνει η κυβέρνηση στο δικό της Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα. Πάντως σε αυτά που προτείνουμε εμείς, «οριζόντιες» περικοπές δεν υπάρχουν. Αντίθετα, υπάρχουν λειτουργικές οικονομίες και χτύπημα σε προνόμια των «ρετιρέ».
Αυτό είναι το δεύτερο «μαξιλάρι» της πολιτικής μας - οι πρόσθετες οικονομίες: Μέσα σε ένα χρόνο μπορούν να εξοικονομηθούν 4,2 πρόσθετα δισεκατομμύρια από στοχευμένες περικοπές δαπανών κι αυξήσεις εσόδων, μέσα σε δύο χρόνια 9-10, και μέσα σε τέσσερα χρόνια 18 δισεκατομμύρια σωρευτικά, χωρίς ύφεση. Πάντοτε, όμως, εφ' όσον έχει αρχίσει το πρόγραμμα Επανεκκίνησης...
Στη διαφάνεια 11 βλέπετε το Πρόγραμμά Επανεκκίνησης στο σύνολό του σε σύγκριση με το Πρόγραμμα της Κυβέρνησης.
Η Ανάκαμψη που θα προκύψει αρχικά και η Ανάπτυξη αργότερα, μαζί με τα δύο «μαξιλάρια ασφαλείας», θα μειώσουν ουσιαστικά το έλλειμμα κατά:
2% τον πρώτο χρόνο από το πρώτο μαξιλάρι ασφαλείας και κατά 1,9% ακόμα από το δεύτερο. Σύνολο 3,9% του ΑΕΠ μείωση του ελλείμματος.
Τα δύο επόμενα χρόνια, η Οικονομία θα μπει σε φάση Ανάκαμψης και θα αρχίσει να παράγει αυξημένα έσοδα για το δημόσιο ταμείο. Έτσι το έλλειμμα θα μειωθεί πάνω από 7 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ μέσα σε δύο χρόνια.

Κι από την ώρα που η Οικονομία θα περάσει από την Ανάκαμψη στην Ανάπτυξη, το έλλειμμα θα μειωθεί κι άλλο. Πολύ περισσότερο απ' ό,τι προβλέπει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της Κυβέρνησης. Μέχρι και 11 μονάδες στην τριετία.
Δηλαδή, σε τρία χρόνια από την εφαρμογή του, το Πρόγραμμά μας μειώνει το έλλειμμα στο 1% και την επομένη χρονιά βγάζει πλεόνασμα.
Έτσι μπορεί να ισοσκελιστεί ο Προϋπολογισμός. Σε λίγο παραπάνω από τρία χρόνια πλέον, γιατί τα πράγματα άλλαξαν από πέρσι, η ύφεση βάθυνε πολύ, και η παράλυση της Οικονομίας έχει επιδεινωθεί.
Δεν θα συμβεί κανένα «θαύμα»: Απλούστατα η λιτότητα που επέβαλε το Μνημόνιο μέχρι τώρα είναι παραπάνω -φανταστείτε- από το συνολικό έλλειμμα που καταγράφηκε το 2009! Με την Ανάκαμψη που θα υποκινήσουμε, αυτές οι περικοπές θα «φανούν». Γιατί μέχρι σήμερα τις «τρώει» η ύφεση, όπως ομολογεί πια κι η ίδια η κυβέρνηση.

Η Επανεκκίνηση της Οικονομίας είναι άμεσος στόχος, αλλά για να τον επιτύχουμε χρειάζονται και πρόσθετα μέτρα, θεσμικά, όχι μόνον οικονομικά.
Η διαφάνεια 12 παρουσιάζει μερικά απ' αυτά που βρίσκονται στην άμεση προτεραιότητά μας, πέρα από το συμψηφισμό οφειλών από και προς το Δημόσιο.
-- Ενδεικτικά, αναφέρομαι στην υποχρέωση του κράτους να βρίσκει ηλεκτρονικά όλα τα πιστοποιητικά που απαιτεί. Όχι να τρέχουν οι ενδιαφερόμενοι από υπηρεσία σε υπηρεσία.
-- «Φαστ τρακ» που πρέπει να επεκταθεί σε όλες τις επιχειρήσεις, όχι μόνο στις πολύ μεγάλες κι όχι μόνο στις ξένες.
-- Επίλυση των δικαστικών διαφορών σε ένα χρόνο το πολύ. Μιλάω για νομικό «φαστ τρακ» που προϋποθέτει και θεσμική μεταρρύθμιση στην απονομή της Δικαιοσύνης.
-- «Προϋπολογισμός Μηδενικής βάσης». Θα εξετάσουμε από τη γέννησή του κάθε κωδικό του Προϋπολογισμού.
Αυτά όλα πιο αναλυτικά μπορείτε να τα βρείτε στο Παράρτημα 10
Εδώ θα επισημάνω μόνο δύο πολύ σημαντικά:
-- Την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας. Που σημαίνει, μεταξύ άλλων, κατάργηση των έκτακτων εισφορών στα κέρδη. Αποθαρρύνουν την επιχειρηματικότητα κι αποδίδουν πλέον ελάχιστα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη της διωγμού που υφίσταται σήμερα η επιχειρηματικότητα από τη μονιμοποίηση των έκτακτων εισφορών. Αυτό θα σταματήσει.
- Ακόμα, επιτέλους, πολιτική βούληση για αποφασιστικό χτύπημα στο παραεμπόριο. Που σκοτώνει το πραγματικό εμπόριο. Το τέλος του παραεμπορίου, θα φτιάξει άμεσα το κλίμα στην αγορά και θα αποφέρει άμεσα έσοδα και στους επιχειρηματίες και στο κράτος.
Μια απαραίτητη διευκρίνιση:
Και τα εφτά βήματα Επανεκκίνησης που παρουσιάσαμε, πρέπει να γίνουν όλα μαζί! Όχι μόνο μερικά αποσπασματικά.
Και άμεσα! Όχι σταδιακά σε βάθος χρόνου.
Αλλιώς δεν θα υπάρξει το δημιουργικό σοκ που έχουμε ανάγκη.
Επανεκκίνηση λοιπόν!
Κι όλα όσα πρέπει να κάνουμε, ώστε η Ανάκαμψη να μην είναι ένα βραχύβιο πυροτέχνημα μέσα στην νύχτα. Αλλά να οδηγήσει ομαλά σε βιώσιμη Ανάπτυξη μετά.
Υπάρχει και τρίτη προτεραιότητα: η αλλαγή του Αναπτυξιακού Μοντέλου. Ώστε να προχωρήσουμε στην ανταγωνιστική αναγέννηση του τόπου, με εξωστρέφεια. Δηλαδή με έμφαση στις Εξαγωγές.
Έχουμε, λοιπόν, Επανεκκίνηση-Ανάκαμψη, κι ύστερα έχουμε Ανάπτυξη και αλλαγή Αναπτυξιακού μοντέλου. Κι όλα αυτά επιτυγχάνοντας ταυτόχρονα τη δημοσιονομική προσαρμογή.
Στη διαφάνεια 13 βλέπετε κάποια σημαντικά βήματα για την αλλαγή αναπτυξιακού μοντέλου.
--Όπως η δραστική αλλαγή του φορολογικού συστήματος, για την οποία μιλήσαμε ήδη.
--Η Ναυτιλία και ο Τουρισμός, όπου θα ανασυστήσω τα υπουργεία τους με πλήρη αποκατάσταση των αρμοδιοτήτων τους. Και θα τα φέρω δίπλα στον Πρωθυπουργό.
--Η Γεωργία, η Κτηνοτροφία και η Αλιεία. Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζετε, αλλά η Ελλάδα σήμερα εισάγει από το εξωτερικό 65% του χοιρινού και 90% του μοσχαρίσιου κρέατος που καταναλώνει! Αυτό είναι αδιανόητο και δεν έχει καμία οικονομική λογική. Και πρέπει να αλλάξει.
--Η Μεταποίηση και η τυποποίηση πάνω σε προϊόντα ποιότητας. Έχουμε τεράστιες δυνατότητες. Αλλά πολύ χαμηλές επιδόσεις.
--Η ανακήρυξη της ΑΟΖ, που κάκιστα φοβάται το ΠΑΣΟΚ. Και, επιτέλους, η εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου. Για τον οποίο περιέργως τόσα χρόνια δεν γίνεται τίποτε.
--Έρευνα-Τεχνολογία-Καινοτομία. Δεν είναι αυτά μόνο «για άλλους». Μπορούμε κι εμείς!
Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στο Παράρτημα 11
Κάτι τελευταίο, άυλο μεν αλλά σημαντικό για την πνευματική Ελλάδα και ικανό να συμβάλει στην αλλαγή του ψυχολογικού κλίματος:
Στο νέο εθνικό στόχο που είναι η διάσωση του τόπου μας, θα κινητοποιήσουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία, αλλά και τον παντοδύναμο Απόδημο Ελληνισμό. Ιδρύματα, χορηγίες, εθελοντισμός. Όλα αυτά μπορούν να έχουν μεγάλη προστιθέμενη αξία και είναι απολύτως μέσα στην παράδοση της Ελλάδας. Την παράδοση των μεγάλων εθνικών ευεργετών.
Απαιτείται οργάνωση τύπου Ολυμπιάδας. Να κληθούν οι ισχυροί - οργανωμένα - να συνεισφέρουν σε ειδικά έργα, για παράδειγμα, σε σημαντικά μουσεία μας που χωρίς βοήθεια απαξιώνονται και δεν συμβάλλουν στην πνευματική, αλλά και στην τουριστική ανάπτυξη του Τόπου. Σημαντικός σε μια τέτοια προσπάθεια θα μπορούσε να είναι ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Για όλες τις Κλαδικές στρατηγικές Ανάπτυξης, θα μιλήσουμε αναλυτικά σε επόμενες ευκαιρίες. Η σκυτάλη τότε θα περάσει σε επόμενες εξειδικευμένες τοποθετήσεις μας, όπου θα παρουσιάσουμε με τους αρμόδιους τομεάρχες αναλυτικά το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, για Ναυτιλία, Τουρισμό, Ενέργεια, Μεταποίηση, Γεωργία, Εμπόριο, Περιβάλλον, σύγχρονες τεχνολογίες, Έρευνα, καθώς και για το πρόγραμμα 1Χ13, δηλαδή τις εξειδικευμένες αναπτυξιακές προτεραιότητες για κάθε μία από τις 13 Περιφέρειες της χώρας.
Για την ώρα, όμως, επιμένω στην προτεραιότητα της Επανεκκίνησης. Χωρίς την οποία δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή να συζητάμε τίποτε άλλο.
Όμως, υπάρχει κάτι που οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε, πέρα από την Επανεκκίνηση. Γιατί, συνδέεται άμεσα με την αλλαγή κλίματος μέσα στην Ελλάδα και την αλλαγή της εικόνας στο Εξωτερικό για την Ελλάδα: Η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου για την απευθείας μείωση του χρέους. Τα 50 δισ.
Αυτός ήταν ο λόγος που το θέσαμε πέρσι. Γιατί ξέραμε ότι με τα αδιέξοδα του Μνημονίου, το χρέος της Ελλάδας θα ξέφευγε. Κι αυτό θα έβαζε πρόβλημα χρεοκοπίας, ή «αναδιάρθρωσης με κούρεμα», που ισοδυναμεί με ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Όταν το προτείναμε πέρσι στην κυβέρνηση, μας χλεύασε. Σήμερα η Τρόϊκα τους το έχει βάλει και ως όρο δανεισμού...
Γι' αυτό και το προτείναμε από πέρσι. Για να τα αποφύγουμε όλα αυτά.
Μόνο που το θέμα απαιτεί χρόνο. Γιατί το κράτος, οφείλει να νομοθετήσει προηγουμένως: Να καθαρίσει τους τίτλους των ακινήτων του. Να τους δώσει αξία.
Να προσδιορίσει χρήσεις γης. Και συντελεστές εκμετάλλευσης. Για να τους δώσει και υπεραξία.

Κι ύστερα να δει πως θα τα αξιοποιήσει. Ώστε να πείσει τον κάθε ενδιαφερόμενο, ότι δεν θα προκύψουν μεταγενέστερα προβλήματα. Όχι άλλες ανοησίες και φιάσκα, τύπου Αστακού, που μας χαλάνε την εικόνα και το κλίμα στις διεθνείς αγορές.
Αφού γίνουν όλα αυτά, οι μορφές αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας είναι πολλές: Από απλές και παραδοσιακές, όπως ενοικίαση και ΣΔΙΤ, μέχρι πιο εξειδικευμένες, όπως Αμοιβαία Κτηματομεσιτικά Κεφάλαια, Εταιρίες Συμμετοχών, δημιουργία SPV, δηλαδή ειδικών επενδυτικών «Οχημάτων» για εκμετάλλευση ακόμα και πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Με τέτοιους τρόπους, μπορεί το κράτος να προεισπράξει μέρος της αξίας τους, έναντι μελλοντικής εκμετάλλευσης. Κι έτσι να γεφυρώσει με «προείσπραξη» (bridge financing) το κενό ανάμεσα στη ρευστότητα που έχει ανάγκη σήμερα και τα επενδυτικά έσοδα που προσδοκά στο μέλλον.
Και να πάρει ρευστό στα χέρια του χωρίς αναγκαστικά να χάσει την κυριότητα των ακινήτων του.
Βέβαια, κάθε ιδεοληψία κάνει κακό. Για παράδειγμα, μεμονωμένα ακίνητα μπορούμε να τα πουλήσουμε. Αλλά υπεραξίες δεν χαρίζουμε. Και πώληση σημαντικών περιουσιακών στοιχείων, θα κυρώνεται από τη Βουλή.
Κι ακόμα, αξιοποίηση της Εκκλησιαστικής Περιουσίας. Με διαφάνεια και σεβασμό στο ρόλο της Εκκλησίας και το Προνοιακό της έργο. Μια Εκκλησία που έχει δικούς της πόρους είναι ισχυρή. Και η Ελληνική Εκκλησία έχει περιουσία, αλλά δεν έχει πόρους.
Κάποιοι περιμένουν να σας πω σήμερα ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε εκείνο ή το άλλο οικόπεδο, εκείνο ή το άλλο «φιλέτο». Με εκείνο ή τον άλλο τρόπο.
Δεν θα κάνω αυτό. Δεν υπάρχει λόγος. Και δεν είμαι ατζέντης ακινήτων...
Αξιοποιώ την ακίνητη περιουσία του δημοσίου, σημαίνει πείθω κάποιους να επενδύσουν. Κανείς δεν επενδύει σε μια Οικονομία που έχει παραλύσει, σε μια κοινωνία που κοχλάζει, σε μια χώρα που τη χτυπούν καθημερινά οι κερδοσκόποι και προεξοφλούν τη χρεοκοπία της. Να λοιπόν, που ξαναγυρνάμε στην ανάγκη Επανεκκίνησης...
Αν πετύχουμε την Επανεκκίνηση, τα 50 δισεκατομμύρια μπορούν να βρεθούν σχετικά σύντομα.
Αν δεν υπάρξει Επανεκκίνηση, τότε η αξιοποίηση της περιουσίας είναι μάταιη υπόθεση. Μόνο για «ξεπούλημα» θα μπορεί να γίνεται λόγος. Σε ευτελείς τιμές. Και περιμένοντας να γονατίσουμε για να μας τα πάρουν κοψοχρονιά.
Αντίστοιχα ισχύουν και με τις αποκρατικοποιήσεις. Είμαστε υπέρ των αποκρατικοποιήσεων. Και μάλιστα έχουμε ελέγξει επανειλημμένως την κυβέρνηση για ατολμία. Μέχρι σήμερα όλο λόγια είναι και δεν έχει κάνει ούτε μια.
Τώρα, όλες μαζί οι ΔΕΚΟ στο Χρηματιστήριο για το κράτος, δεν φτάνουν ούτε τα 6 δισεκατομμύρια. Έναντι 8 δισεκατομμυρίων που αποτιμούνταν το Σεπτέμβριο του 2009, χρονιά κιόλας της διεθνούς κρίσης.
Όμως, σε μια διαλυμένη χρηματιστηριακή αγορά, αν εξαγγείλεις μαζικές πωλήσεις μετοχικών πακέτων, τότε θα ρίξεις τις τιμές ακόμα χαμηλότερα. Και θα ζημιώσεις τον ίδιο τον εαυτό σου.
Κι εδώ χρειάζεται να δούμε σε κάθε περίπτωση τι πουλάμε, σε τι τιμή πουλάμε, με ποιες προοπτικές πουλάμε, πότε πουλάμε. Τι Στρατηγική έχουμε;
Για παράδειγμα, το κυβερνητικό σχέδιο για πώληση του 17% της ΔΕΗ είναι πέρα για πέρα λάθος. Δείχνει μόνο ταμειακό πανικό. Και δεν έχει καμία σχέση με το τι σημαίνει αποκρατικοποίηση υποδομών Ενέργειας και το πώς γίνεται διεθνώς.
Εμείς λοιπόν, θα προχωρήσουμε σε αποκρατικοποίηση της ΔΕΗ με τον πιο σύγχρονο, υγιή, διαφανή και αναπτυξιακό τρόπο.
Η σύγχρονη αντίληψη των αποκρατικοποιήσεων παντού ξεκινά από την απελευθέρωση της ενέργειας:
-- Απελευθέρωση της Ενέργειας σημαίνει, πριν απ' όλα, σπάω το κρατικό μονοπώλιο σε διαφορετικές εταιρίες και ύστερα διαλέγω τι πουλάω.
Η ΔΕΗ, ας το καταλάβουμε, δεν είναι πια ένα πράγμα. Πρέπει να εξεταστεί ως σύνολο διαφορετικών εταιρικών κλάδων.
Τα δίκτυα διανομής και μεταφοράς, για παράδειγμα, πρέπει να παραμείνουν υπό εθνικό έλεγχο. Τα υπόλοιπα μπορούν να αποκρατικοποιηθούν.
-- Απελευθέρωση της ενεργειακής αγοράς σημαίνει, επίσης, ότι θα πρέπει να διαλέξουμε το ενεργειακό μείγμα που θα παράγει η χώρα στο μέλλον. Και το ρυθμιστικό του πλαίσιο.
Αυτά θέλουν να γνωρίζουν οι επενδυτές για τέτοιου είδους υποδομές.
Γιατί δεν με ενδιαφέρει μόνο η Ταμειακή διάσταση, αλλά και η Αναπτυξιακή.
Όχι μόνο να εισπράξω κάποια χρήματα τώρα, αλλά και να παράγω φθηνή ενέργεια στο μέλλον και να διασώσω υγιείς θέσεις εργασίας.
Θα αναζητήσουμε στρατηγικό Επενδυτή, για τα κομμάτια που θα προτείνουμε προς αποκρατικοποίηση. Μόνο έτσι θα έχει και αναπτυξιακό χαρακτήρα.
Και θα φροντίσουμε με το ρυθμιστικό πλαίσιο να εξασφαλίζεται ο δημόσιος έλεγχος πάνω σε κοινωνικούς πόρους, όπως είναι τα υδάτινα αποθέματα. Που έχουν και τεράστια σημασία για τους αγρότες μας.
Πρέπει, επίσης, να ξεκαθαριστούν από πριν οι οφειλές προς τους ιδιώτες, τα υφιστάμενα δάνεια, οι υποχρεώσεις αποκατάστασης του περιβάλλοντος και η νομική υποχρέωση απόδοσης εκτάσεων στις τοπικές κοινωνίες, που έχει αναλάβει η ΔΕΗ και το κράτος. Να δούμε τι απ' όλα αυτά μπορεί να αναλάβει ο νέος επενδυτής και τι πρέπει να εκπληρωθούν πριν την αποκρατικοποίηση.
Το σχέδιο που προτείνει η κυβέρνηση - επαναλαμβάνω - δεν κάνει τίποτε απ' όλα αυτά.
Ό,τι ισχύει για την εισηγμένη ΔΕΗ, ισχύει με άλλο τρόπο, για το μη εισηγμένο ΟΣΕ. Στην Ελλάδα, οι σιδηροδρομικές μεταφορές αποτελούν το 3% του συνόλου. Στην Ευρώπη το 70% του συνόλου. Τι σχέδιο έχουμε; Τι ευκαιρίες για επενδύσεις ανοίγουμε; Όλα αυτά, αν τα προσδιορίσουμε, μπορούμε να πετύχουμε σημαντικό αναπτυξιακό άλμα με την αποκρατικοποίηση των σιδηροδρόμων. Αλλιώς πουλάμε «οικόπεδο στην έρημο». Για τον ΟΣΕ και για άλλες αποκρατικοποιήσεις περισσότερα στο Παράρτημα 12.
Σε άλλες ΔΕΚΟ, όπως η ΕΥΔΑΠ, η ΕΥΑΘ - προφανώς με τις υποδομές ύδρευσης να μένουν υπό δημόσιο έλεγχο - τα ΕΛΤΑ, η ΔΕΠΑ, η ΛΑΡΚΟ, τα Καζίνο, τα Λαχεία, ο ΟΔΙΕ, οι Αλυκές και τα Τουριστικά Ακίνητα, άμεσα θα προωθήσουμε την αποκρατικοποίησή τους με στρατηγικό Επενδυτή.

Μια κουβέντα μόνο για τον ΟΠΑΠ. Πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν ότι προσφέρει τεράστια έσοδα στο κράτος, άμεσα και έμμεσα.
Δεν μπορούμε να δώσουμε την κρατική συμμετοχή σε κόστος που ισοδυναμεί με έσοδα δύο τριών-ετών! Αυτό δεν είναι καν ξεπούλημα. Είναι χάρισμα!
Και τέλος, πριν αποκρατικοποιήσουμε ο,τιδήποτε, πρέπει να σοβαρευτούμε. Και να αλλάξουμε όλο αυτό το καθεστώς αφύσικων προνομίων στις ΔΕΚΟ. Όπου υπάρχουν συντεχνίες που συμπεριφέρονται ως «τσιφλικάδες» της Δημόσιας Περιουσίας. Τσιφλικάδες που κουνούν απειλητικά το δάχτυλο από την τηλεόραση και που κρύβονται πίσω από την κυβέρνηση. Το κόμμα της τους εξέθρεψε! Και συνεχίζει να βγάζει «αναφυλαξία» σε αποφάσεις που δεν τις καταλαβαίνει ως κόμμα, ούτε μπορεί να τις διαχειριστεί ως κυβέρνηση.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι κανένα συνδικάτο ΔΕΚΟ δεν είναι «ιδιοκτήτης» ούτε της Ενέργειας, ούτε άλλων Δημόσιων υποδομών. Τα εργασιακά δικαιώματά τους είναι ιερά. Αλλά ιδιοκτησιακά προνόμια δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, και δεν τους αναγνωρίζουμε.
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης εξέθρεψε πολλές «φωλιές» αυθαιρεσίας και ιδιοποίησης δημόσιου πλούτου. Κι αν το σύγχρονο κράτος θέλει να αξιοποιήσει τον πλούτο της χώρας ώστε να βγει από την κρίση, πρέπει αυτές τις «φωλιές» να τις καθαρίσει. Αλλιώς η συζήτηση δεν έχει περιεχόμενο.
Και να απαντήσω και στο τελευταίο ερώτημα: ναι, για να πετύχουμε όλα αυτά, πρέπει να αλλάξουμε τους όρους του Μνημονίου!
Μπορεί κάποιοι να ποντάρουν στη χρεοκοπία μας. Αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι με απίστευτες αναταραχές γύρω της, που απειλούν να αποσταθεροποιήσουν όχι μόνο την ίδια, αλλά κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δίπλα της.
Έχουμε, λοιπόν, και ισχυρό γεωπολιτικό επιχείρημα: Η Ελλάδα δεν αντέχει κι άλλη αστάθεια σήμερα, όταν εξωτερικά αποσταθεροποιείται ολόκληρη η περιοχή της.
Υπάρχει ακόμα και το προηγούμενο των Ιρλανδών: Οι οποίοι πέτυχαν αρχικά να διαπραγματευθούν - χωρίς «πιστόλια στο τραπέζι» κι άλλα πολιτικά παραμύθια - πολύ καλύτερους όρους στο δικό τους Μνημόνιο, διατηρώντας πολύ χαμηλούς τους φορολογικούς συντελεστές τους, στο 12,5%. Κι έτσι η χώρα τους σήμερα ανακάμπτει!
Κι όταν θα δούμε το τελικό Μνημόνιο της Πορτογαλίας, θα διαπιστώσουν όλοι, ότι η Ελληνική κυβέρνηση δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε πέρσι. Ήδη οι Πορτογάλοι πανηγυρίζουν ανοικτά ότι πέτυχαν πολύ καλύτερους όρους από την Ελλάδα. Θέλετε να τους ακούσετε ενδεικτικά; Δεν κατάργησαν 13ο και 14ο μισθό. Πάγωσαν τις συντάξεις, εκτός από εκείνες των χαμηλοσυνταξιούχων. Μείωσαν συντάξεις μόνον πάνω από 1500 ευρώ. Και θα καταβληθούν εξ αρχής στην Πορτογαλία τα δύο τρίτα του συνολικού δανεισμού της.
Αντέχουν αυτά σε οποιαδήποτε σύγκριση με το δικό μας Μνημόνιο;
Δείτε και τώρα τη νέα Κυβέρνηση του Κεντροδεξιού Έντνα Κέννυ στην Ιρλανδία: Πέτυχε να βελτιώσει κι άλλο τους όρους του δικού τους Μνημονίου. Κι έγινε αποδεκτό ότι, αν παραμείνουν στους ίδιους στόχους μείωσης του ελλείμματος και του χρέους, η δική τους Τρόικα δεν έχει αντίρρηση στους τρόπους που θα το πετύχουν.
Αυτό ακριβώς επιδιώκουμε κι εμείς: Αλλαγή των όρων του Μνημονίου, να αποκτήσουμε ευελιξία, ώστε να υπάρξει Επανεκκίνηση της Ελληνικής Οικονομίας, για να βγούμε από το Μνημόνιο μιαν ώρα αρχύτερα.
Γι' αυτό και δημιουργήσαμε, όχι ένα, αλλά δύο «μαξιλάρια ασφαλείας» για το πρόγραμμα που προτείνουμε. Γιατί θέλουμε να μείνουμε μέσα στο σχεδιασμό εξυγίανσης, αλλά και να αλλάξουμε το σημερινό δρόμο του Μνημονίου που δεν οδηγεί πουθενά.
Η Ευρώπη έχει κι άλλα προβλήματα. Δημιούργησε ένα Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης που κορυφαίοι Ευρωπαίοι παράγοντες συμφωνούν, ότι ίσως επιτρέψει στους κερδοσκόπους να αποδυναμώσουν ευκολότερα τις χώρες που έχουν πρόβλημα. Και το οποίο θα εμποδίσει την επάνοδό τους στις αγορές. Και αυτό το είπα στους συναδέλφους μου στην Ευρώπη, επανειλημμένως.
Κι ακόμα, η διεθνής ζήτηση για ευρωπαϊκά προϊόντα αναμένεται να μειωθεί. Χώρες σαν την Κίνα, λόγω εσωτερικού πληθωρισμού, κάνουν πίσω.
Σε τέτοιες συνθήκες, όλες οι προβλέψεις δείχνουν οικονομική επιβράδυνση και αύξηση των επιτοκίων στην Ευρώπη. Και οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες οφείλουν να καταλάβουν ότι θα είναι ακόμα πιο δύσκολο για την Ελλάδα, μέσα σε τέτοιο κλίμα, να μπει στην Ανάπτυξη, ώστε να ξεπεράσει την κρίση της. Πώς θα το κάνει αν δεν καταφέρει την άμεση Επανεκκίνηση; Και πώς θα το καταφέρει, αν συνεχιστεί η συνταγή που όλη η Ευρώπη πια θεωρεί αποτυχημένη;
Ας μη ξεχνάμε και τον καθημερινό βομβαρδισμό του διεθνούς Τύπου για πιθανή μετάδοση της Ελληνικής κρίσης στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εξέλιξη που όλοι απεύχονται. Αυτός ο φόβος έχει μετατραπεί σε ακόμα ένα επιχείρημα αναφορικά με το δικό μας πρόβλημα.
Υπάρχει λοιπόν, στέρεη επιχειρηματολογία για να επιτύχουμε αλλαγή πολιτικής.
Θα διαπραγματευθώ όλους τους όρους της Επανεκκίνησης που ανέφερα ήδη.
Θα διαπραγματευθώ άλλο Πρόγραμμα κι άλλα ενδιάμεσα βήματα. Με πιο φιλόδοξους στόχους. Αλλά και με πιο ρεαλιστικούς τρόπους.
Θα διαπραγματευθώ τη διευκόλυνση εξόφλησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου μέσα στην Ελλάδα. Ώστε να υπάρξει η Επανεκκίνηση άμεσα.
Θα διαπραγματευθώ, ακόμα, να υπάρξει επέκταση των εγγυήσεων ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες ως και το 2012, ώστε να μπορέσει να διαχυθεί μέρος της ρευστότητας αυτής προς την πραγματική Οικονομία. Θα επιμείνω στο ζήτημα αυτό. Γιατί με τη σημερινή ασφυξία ρευστότητας δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.
Θα διαπραγματευθώ κάθε πρόταση και κάθε ιδέα που θα δίνει ανακούφιση στη διαχείριση του χρέους μας.
Όμως υπάρχουν και πράγματα που μπορεί να κάνει η Ευρώπη για να ξεπεράσει η ίδια την κρίση της:
Όπως το ευρωομόλογο, που ήδη συζητιέται, αν και προς το παρόν υπάρχουν δυνάμεις που το μπλοκάρουν.
Όπως η δυνατότητα επαναγοράς του χρέους μας και από τη δευτερογενή αγορά. Που μπορεί να μειώσει και το συνολικό του μέγεθος, αλλά και το κόστος εξυπηρέτησής του κάθε χρόνο.
Ή όπως η ιδέα για Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Που, αν δημιουργηθεί, μαζί με την πρόταση Μπαρόζο για ομόλογα μεγάλων διευρωπαϊκών έργων, θα ενίσχυε τις οικονομίες της Ένωσης συνολικά, όχι μόνο τις πιο «προβληματικές». Αλλά και θα σφυρηλατούσε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Γιατί ο μεγάλος ηττημένος από αυτή την κρίση, ίσως τελικά να είναι η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη. Όταν σε τέτοιες συνθήκες, τα κράτη-μέλη δανείζουν βγάζοντας κέρδη από όσους βρίσκονται σε ανάγκη, αυτό δύσκολα ονομάζεται «αλληλεγγύη». Κι αυτό μακροχρόνια βλάπτει, δεν ωφελεί, την ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση.
Και κάτι τελευταίο: Πολλοί σχεδιάζουν ή και προτείνουν «βελούδινους ανασχεδιασμούς» του χρέους μας. Όμως, για να μας ωφελήσει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να έχει μεσολαβήσει η Επανεκκίνηση. Χωρίς αυτήν, κάθε τι άλλο είναι απλά μια πρόσκαιρη ανακούφιση.
Αλλά και μια επιμήκυνση, για παράδειγμα, μη νομίζετε ότι είναι πάντα ανώδυνη. Γιατί σήμερα υπάρχουν πολλοί ιδιώτες μέσα στην Ελλάδα που το κράτος τους πληρώνει με ομόλογα. Και οι οποίοι κινδυνεύουν να καταστραφούν, αν υπάρξει επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής. Ας έχουμε τα μάτια ανοιχτά.
Όλα αυτά προϋποθέτουν ότι ξέρουμε τι ζητάμε, ξέρουμε που πατάμε και ξέρουμε που πάμε.

Τέτοιες δυνατότητες η κυβέρνηση Παπανδρέου πια δεν έχει.
Ιδιαίτερα μέσα σε κυβερνητικές κακοφωνίες, διαφωνίες, διαιρέσεις, καθημερινές φήμες ανασχηματισμού και «υπουργο-καβγάδες».
Και δεν έχει καν καταλάβει αυτή η κυβέρνηση, ότι η επιμήκυνση και τα νέα Μνημόνια συζητιούνται σήμερα, ακριβώς επειδή απέτυχαν όλες οι προβλέψεις «σωτηρίας» της Οικονομίας μας που υπέγραψε πέρσι.
Η Επανεκκίνηση, λοιπόν, της Οικονομίας είναι απαραίτητη ό,τι κι αν συμβεί.
Είτε μας δώσουν κάποιες διευκολύνσεις, είτε όχι, η Οικονομία πρέπει να πάρει μπροστά, η Κοινωνία πρέπει να σταθεί στα πόδια της, καμία «ανακούφιση» - από μόνη της - δεν το εξασφαλίζει αυτό. Χρειάζεται Επανεκκίνηση για Ανάκαμψη και Ανάπτυξη!
Πήρα το ρίσκο και αντιστάθηκα στη λογική του Μνημονίου, όταν πολλοί πίστευαν και οι περισσότεροι διακήρυσσαν ότι αυτό ήταν ο μόνος «δρόμος σωτηρίας».
Πήρα το ρίσκο και πρότεινα διαφορετικό δρόμο διεξόδου.
Διατύπωσα απερίφραστα τις επιφυλάξεις μας και στο εξωτερικό.
Η κριτική μας αποδείχθηκε σωστή. Και οι προτάσεις μας επίσης.
Ξέρω που πατάω. Ξέρω που πηγαίνω. Ξέρω τι χρειάζεται η χώρα.
Σήμερα σας προτείνω την Πολιτική της Επανεκκίνησης. Που είναι απαραίτητος στόχος, ολοκληρωμένο σχέδιο και ρεαλιστική προοπτική.
Εμείς δεν είπαμε «λεφτά υπάρχουν. Εμείς δεν τάξαμε λαγούς με πετραχήλια. Εμείς δεν διασύραμε τη χώρα σαν «Τιτανικό».
Δεν είπαμε «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Αλλά ό,τι είπαμε επαληθεύθηκε.
Συγκρίνετε, αυτά που πρότεινα σήμερα με την τότε ανεύθυνη και καταστροφική Αντιπολίτευση του αθεράπευτου λαϊκισμού. Αλλά και την ανεύθυνη διαπόμπευση της ίδιας της χώρας μας.
Ακούμε σήμερα και διάφορα περίεργα σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας.
Ζητάνε «συναίνεση»! Να συναινέσω σε τι; Σε αυτό που διαφωνώ; Σε αυτό που διαλύει τη χώρα μου; Σε αυτό που μας προκάλεσε τη μεγαλύτερη ύφεση από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα; Σε αυτό που ήδη απέτυχε και το ομολογούν οι πάντες; Σε αυτό ζητάνε συναίνεση;
Συναίνεση σε τι; Στο λάθος, όπως λέει τώρα όλος ο ξένος τύπος;
Είναι έγκλημα!
Συναίνεση στο νεφελώδες, όπως λένε οι υπουργοί τους;
Είναι επιπολαιότητα!
Και, εν πάση περιπτώσει, που το βρήκαν ότι έχω υποχρέωση προσχώρησης στο λάθος; Αυτοί έχουν υποχρέωση να διορθώσουν το λάθος τους!
Και τους ρωτώ: η έλλειψη συναίνεσης τους εμποδίζει να κυβερνήσουν;
Και τι θα κέρδιζε η Ελλάδα και η Ελληνικός λαός αν εμείς συναινούσαμε σε μια αδιέξοδη πορεία στο γκρεμό;
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης απέτυχε.
Φοβάμαι ότι δεν θα έχει το θάρρος να το παραδεχθεί.
Θα την αφήσουν, άραγε, οι ιδεολογικές της αγκυλώσεις και οι κομματικές της δουλείες, να συναινέσει σε ένα τέτοιο Πρόγραμμα όπως το συγκεκριμένο που σας παρουσίασα σήμερα;
Εμείς πάντως διατυπώσαμε μια συνολική πρόταση.
Που μόνον ολόκληρη αποδίδει.
Είναι Σχέδιο, δεν είναι προτάσεις-κουρελού.
Για μένα, αυτή είναι η βάση εθνικής ενότητας!
Όχι η διαιώνιση του λάθους.
Κανένας δεν αμφισβητεί το δικαίωμα της Κυβέρνησης να κυβερνά και να κάνει λάθη. Αλλά και κανένας δεν αμφισβητεί το δικαίωμα της Αντιπολίτευσης να έχει διαφορετική γνώμη και να την εκφράζει.
Αυτά δεν τα συζητάμε. Αν αρχίσουμε να τα συζητάμε, τότε δεν έχουμε κρίση Οικονομίας μόνο. Έχουμε κρίση Δημοκρατίας.
Ενότητα για το σωστό επιβάλλεται.
Ενότητα στο λάθος απαγορεύεται. Δεν θα ήταν ενότητα, θα ήταν συνενοχή.
Ακούω και κάτι μικροπολιτικούς εκβιασμούς, για πρόωρες εκλογές:
Καλοδεχούμενες αν τις κάνουν.
Είναι όμως σίγουροι στο ΠΑΣΟΚ ότι τις θέλουν;
Γιατί, όπως λένε στο χωριό μου, πρώτη φορά βλέπω αρνί να βιάζεται να 'ρθει το Πάσχα!
Όμως, ο Ελληνικός λαός έχει κρίση.
Με ακούει σήμερα. Ας διαλέξει ποιόν και γιατί θα εμπιστευτεί.
Δεν με ενδιαφέρει να μοιράσω ψεύτικες υποσχέσεις.
Δεν υποστηρίζω ότι θα βγούμε από την κρίση χωρίς να βραχούμε. Σας υπόσχομαι, όμως ότι θα βγούμε. Θα περάσουμε απέναντι. Και θα γίνουμε καλύτεροι.
Με ενδιαφέρει να δώσω ρεαλιστική προοπτική σε ένα λαό που στέκεται στα πόδια του.
Ελπίδα σε ένα λαό που νιώθει προδομένος.
Αυτοπεποίθηση σε ένα λαό που προσπαθούν να του επιβληθούν με το φόβο.
Κι ένα Συμβόλαιο Αξιοπρέπειας σε ένα λαό που τον ξεγέλασαν, τον πίκραναν και τον προσέβαλαν. Που όμως, δεν γονατίζει και δεν το βάζει κάτω.<

ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ Πέμπτη, 12 Μαϊου 2011 13:37
8418 λέξεις

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Προς κ.κ. Πρετεντέρη, Τσήμα, Χατζηνικολάου, Ευαγγελάτο, Λαζόπουλο, Τσίπρα και τα λοιπά "αστέρια και αστεράκια" των Μ.Μ.Ε.

 

Γιατί αφήνετε άσπιλη και αμόλυντη την «Μ.Κ.Ο Καραμανλής» (Μη Καταλληλότερος Όλων) και το παρεάκι με τους κουμπάρους, ξαδέρφια (πρώτα), βατοπεδινούς, Βουλγαράκηδες, Ζαχόπουλους, Στυλιανίδηδες. Ακόμα και στην πιο πρόσφατη υπόθεση στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, κοντεύει να γίνει ανάμνηση το γεγονός ότι ο Φιλιππίδης ήταν άνθρωπος του Καραμανλή!

clip_image004clip_image002

Κι ας οργίασε η κυβέρνηση Καραμανλή τώρα που μιλάμε για ΜΚΟ, σκορπώντας εκατομμύρια όταν χρηματοδοτούσε τον Πολιτιστικό Σύλλογο της Άνω και της κάτω Γαρούνας, φιλανθρωπικές οργανώσεις, καλλιτεχνικά σχήματα, ερευνητικά κέντρα, ινστιτούτα, φυσιολατρικούς ομίλους, καθώς και εκκλησιαστικούς φορείς. Μόνο την περίοδο 2007-2009 η χρηματοδότηση άγγιζε τα 39.000.000 €.

[εδώ ο κατάλογος 2007-2009]

MKO_111_img_0

MKO_111_img_1

MKO_111_img_2

MKO_111_img_3

MKO_111_img_4

MKO_111_img_5MKO_111_img_6MKO_111_img_7MKO_111_img_8MKO_111_img_9MKO_111_img_10MKO_111_img_11MKO_111_img_12MKO_111_img_13MKO_111_img_14MKO_111_img_15MKO_111_img_16MKO_111_img_17MKO_111_img_18MKO_111_img_19MKO_111_img_20

Η Αλλαγή, η Πρόοδος Δεν Είναι Ποτέ Υπόθεση Ενός. Είναι Καθήκον Όλων.

Ομιλία Γ.Παπανδρέου :

Είναι για μένα ιδιαίτερη χαρά να βρίσκομαι απόψε μαζί σας.
Όπως ιδιαίτερη ήταν η χαρά μου να ξαναβρεθώ στο Χάρβαρντ πρόσφατα – στο Kennedy School of Government – για να πραγματοποιήσω μια σειρά διαλέξεων με νέους φοιτητές από όλο τον κόσμο.
Ορισμένοι, μίλησαν απαξιωτικά ακόμη και για αυτό.
Το προσπερνώ.
Και προχωρώ.
Είναι πολλά αυτά που έχω να πω σήμερα.
”Η φωτιά στην γειτονιά”
Και στο Harvard, αλλά και παντού όπου γυρίζω ανά τον κόσμο, πολλοί προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε στην Ελλάδα.
Γιατί μια τόσο μικρή οικονομία παραλίγο να δημιουργήσει ένα νέο παγκόσμιο κράχ.
Ένας καθηγητής οικονομικών και φίλος μου στο Χάρβαρντ, ο Ρίτσαρντ Πάρκερ, περιγράφει την κρίση στην Ελλάδα ως την φωτιά στην κουζίνα του σπιτιού.
Ενώ υπήρχε, όπως σωστά λέει, φωτιά στο σπίτι, δηλαδή στην Ευρώπη, αλλά και μεγαλύτερη φωτιά στην γειτονιά, δηλαδή στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.
Θέλω λοιπόν να αναφερθώ στην φύση των κρίσεων αυτών.
Πριν από καιρό βρέθηκα στη Κορέα, όπου συναντήθηκα με επισήμους, με πολιτικούς και ακαδημαïκούς της περιοχής. Συζητήσαμε το μέλλον της Ασίας – την άνοδο της Κίνας και της Ινδίας.
Τρία απλά συμπεράσματα:
Πρώτον, βιώνουμε τον επαναπροσδιορισμό της παγκόσμιας ισχύος – με κερδισμένη την Ασία.
Δεύτερον, την διάχυση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης από τον έναν πόλο, της Αμερικής, σε πολλούς παγκόσμιους παίκτες.
Και τρίτον, την ίδια στιγμή εντείνεται, βαθαίνει, η μεταξύ μας οικονομική αλληλεξάρτηση.
Αυτά θέτουν μια σειρά προκλήσεων:
Η αλληλεξάρτησή μας θα μπορούσε να είναι αφετηρία για μια πιο συλλογική δύναμη στην αντιμετώπιση των μεγάλων οικουμενικών ζητημάτων, από της εξάλειψης της φτώχειας, του αναλφαβητισμού, μέχρι και την κλιματική αλλαγή.
Από την άλλη, αυτή η αλληλεξάρτηση, μας δένει μεταξύ μας με τρόπο που μπορεί να δημιουργεί «πανδημίες» – μια ασθένεια, ένα πρόβλημα σε ένα σημείο της γης, να μετατραπεί – και με ιλιγγιώδη ταχύτητα – σε συστημικό πρόβλημα παγκοσμίως.
Πρόσφατο παράδειγμα, η αλλαγή πολιτικής της FED που επηρέασε άμεσα τις αναδυόμενες οικονομίες.
Πιο απειλητικό παράδειγμα ήταν βέβαια αυτό της Lehman Bros ή ακόμα της Ελλάδας.
Κρίσεις που όταν μείνουν ανεξέλεγκτες έχουν ανυπολόγιστες συνέπειες.
Τίθεται ευθέως για την ανθρωπότητα το ερώτημα:
«Πώς προστατεύουμε τον πολίτη από κρίσεις ή παρόμοια σοκ; – Πώς διαχειριζόμαστε από κοινού τον πλανήτη μας;»
Δεν είναι απλή η απάντηση – ειδικά όταν αναλογιστούμε μια παραδοξότητα ή καλύτερα, μια αντίφαση:
Η οικονομία μαζί με την τεχνολογία – ειδικά τις επικοινωνίας – παγκοσμιοποιείται. Από την άλλη πλευρά, οι θεσμοί μας, οι θεσμοί διακυβέρνησης και αποφάσεων, οι δημοκρατικοί μας θεσμοί, παραμένουν κατά βάση εθνικοί ή και τοπικοί.
Το αποτέλεσμα ποιο είναι: οι μεν «θνητοί», οι περισσότεροι πολίτες στον πλανήτη μας, ακολουθούν κατά βάση τις νόρμες, τους κανόνες, τους νόμους της κάθε κοινωνίας, ενώ το κεφάλαιο, είναι ελεύθερο, εκτός ελέγχου και εύκολα κινείται σε κάθε γωνιά της γης, πέρα από εθνικούς περιορισμούς, ουσιαστικά όπου βρει τις καλύτερες συνθήκες για κέρδος.
Τον προηγούμενο αιώνα και ιδιαίτερα από τις δυνάμεις που ονομάστηκαν σοσιαλδημοκρατικές στις αναπτυγμένες οικονομίες, δημιουργήθηκε το λεγόμενο «κοινωνικό συμβόλαιο».
Ήταν μια μορφή εξανθρωπισμού του καπιταλισμού.
Μια συμφωνία μεταξύ κοινωνικών εταίρων -εργοδοτών, εργαζομένων και του κράτους – να υπάρξουν μεν κέρδη για το κεφάλαιο, αλλά παράλληλα να εγγυηθούν βασικά κοινωνικά αγαθά – παιδεία, υγεία, συντάξεις, βασικούς μισθούς, εργασία, στέγη κλπ.
Σήμερα, από την στιγμή που το κεφάλαιο μπορεί να εγκαταλείψει μια χώρα, αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο, υπονομεύτηκε.
Εφόσον μπορεί να κρυφτεί σε φορολογικούς παραδείσους, αφαιρούνται, κλέβονται, ζωτικής σημασίας κονδύλια από τις κοινωνίες μας. Για την ανάπτυξη, την παιδεία, την πρόνοια – ακόμα και για την αντιμετώπιση του χρέους.
Οι αναπτυγμένες κοινωνίες, πιέζονται από τις αγορές να υιοθετήσουν μοντέλα οικονομικής ανάπτυξης, παρόμοια με αυτά των αναδυόμενων αγορών, όπου δεν υπάρχουν συλλογικές διαπραγματεύσεις, προδιαγραφές συνθηκών εργασίας, συστήματα πρόνοιας ή προστασίας του περιβάλλοντος – που κοστίζουν.
Έχουμε το φαινόμενο της λεγόμενης κούρσας – ανταγωνισμού προς τον πάτο.
Παρότι οι αναδυόμενες χώρες έχουν βελτιώσει κάπως τις συνθήκες διαβίωσης των πληθυσμών τους, εντούτοις έχει αυξηθεί κατακόρυφα και παντού η ανισότητα.
Τεράστιος πλούτος συγκεντρώνεται σε χέρια λίγων.
Η OXFAM, πρόσφατα, αποκάλυψε ότι, 85 οικογένειες έχουν τόσο πλούτο όσο το 50% του πληθυσμού της γης που έχει εισόδημα κάτω του μέσου όρου.
Οι αρχαίοι προγονοί μας επινόησαν τη Δημοκρατία ως σύστημα που θα αποδομούσε την συγκέντρωση της εξουσίας σε χέρια λίγων.
Σήμερα, λοιπόν, αυτή η συγκέντρωση πλούτου αποδομεί τις δημοκρατίες μας.
Τα ανεξέλεγκτα lobby,
η διαφθορά δημόσιων προσώπων – από πολιτικούς μέχρι την δικαιοσύνη,
ο έλεγχος των ΜΜΕ,
έχουν αιχμαλωτίσει τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.
Αυτή η πορεία είναι βιώσιμη;
Όχι. Δεν συμβάλει στην ορθολογική διαχείριση των πόρων του πλανήτη, των κρίσεων, υπέρ του κοινού καλού.
Ούτε για τις αναπτυγμένες χώρες, ούτε για τις αναδυόμενες οικονομίες.
Ενώ είναι σε μεγάλο βαθμό ο λόγος που ο πολίτης είναι αποξενωμένος από την πολιτική που φαντάζει ανήμπορη.
Τι μπορεί να κάνει για αυτό μία χώρα όπως η Ελλάδα;
Να θέσει ευθέως όλα αυτά τα ζητήματα.
Αποτελούν θέματα ζωτικής σημασίας για μας.
Να μιλήσει για αυτό που ονομάζω εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης.
Ως Πρωθυπουργός έθεσα το ζήτημα των φορολογικών παραδείσων στις Συνόδους Κορυφής, ώστε να ζητηθεί από τους G20 ρύθμιση και διαφάνεια.
Το ίδιο έκανα με την Πρωθυπουργό της Ελβετίας, μία από τις πολλές χώρες όπου «κρύβονται» κεφάλαια.
Ανέλαβα πρωτοβουλία και υπογράψαμε κοινή δήλωση – έκκληση με τους Sarkozy, Merkel, Juncker, Baroso, Van Rompuy, για ρύθμιση των ζητημάτων των CDS και των οίκων αξιολόγησης, την οποία και μετέφερα στον Μπάρακ Ομπάμα το 2010.
Πάλεψα, πάλεψε και η ευρωομάδα μας, για τον φόρο επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Κάτι που εν μέρει προχωρά.
Μια δίκαιη φορολογία που έστελνε σήμα στο παγκόσμιο κεφάλαιο, ότι έχουν και αυτοί υποχρεώσεις.
Δεν μπορεί να ιδιωτικοποιούνται κέρδη και να κοινωνικοποιούνται ζημιές.
Αυτά λέω και σήμερα.
Αλλά σήμερα, προς το τέλος του μνημονίου, η Ελλάδα πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά.
Ο Ελληνικός λαός έχει κάνει τεράστιες θυσίες.
Για αυτό έχουμε το ηθικό δικαίωμα – θα έλεγα και υποχρέωση – να μιλήσουμε καθαρά στην διεθνή κοινότητα.
Κάθε τι που μπορεί να βελτιώσει τις συνθήκες για την ομαλή ανάκαμψη είναι προς όφελός μας.
Βέβαια, προνομιακό πεδίο – για να ακουστεί η φωνή μας – παραμένει η ΕΕ, η Ευρώπη.
Αλλά ποιά Ευρώπη;
Η Ευρώπη που κατανοεί την δύναμή της, που στέκεται ενωμένη και θέτει στόχο τον εξανθρωπισμό και τον εκδημοκρατισμό της παγκόσμιας οικονομίας.
Μπορεί;
Όταν θέλει ναι, μπορεί.
Ένα παράδειγμα.
Όταν η Ελλάδα είχε την Προεδρία της ΕΕ, το 2003, ήμουν επικεφαλής των ΥΠΕΞ της Ευρώπης.
Με τον κ. Σημίτη, συμμετείχαμε στην συνάντηση Κορυφής ΕΕ – ΗΠΑ.
Το Ιράκ ήταν τότε πρώτο θέμα στην διεθνή ατζέντα.
Το πρώτο θέμα όμως που μας έθεσε ο Bush, δεν αφορούσε τον πόλεμο.
Ζήτησε να αλλάξει η νομοθεσία απαγόρευσης των GMO, των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών, στην ΕΕ, ώστε να μπορούν να πουλούν οι μεγάλες αμερικανικές πολυεθνικές στην δική μας αγορά.
Βρεθήκαμε απέναντι.
Δεν συμφωνήσαμε.
Και είχαμε τη δύναμη όλης της ΕΕ να μας στηρίζει.
Αν στεκόμαστε ενωμένοι στην ΕΕ, μπορούμε να καθορίσουμε κανόνες, να προστατεύσουμε βασικά δικαιώματα, αλλά και αξίες, με τις οποίες έχει ταυτιστεί το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα – αναφέρω για παράδειγμα, δημοκρατικά δικαιώματα, προστασία προσωπικών δεδομένων, κοινωνική συνοχή, περιβαλλοντικοί νόμοι.
Η Ευρώπη είναι ένας μικρόκοσμος των διεθνών εξελίξεων.
Καλείται όμως να επιλέξει: είτε να παρασυρθεί – να υποταχθεί σε αυτές, είτε να οδηγήσει την παγκοσμιοποίηση προς μια πιο δημοκρατική και ανθρώπινη κατεύθυνση.
Ας πάρουμε όμως, ένα παράδειγμα αντίδρασης της Ευρώπης.
Την αντίδρασής της απέναντι στην ελληνική κρίση.
Παρότι καταφέραμε να φτιάξουμε μηχανισμό στήριξης – από το πουθενά και σε χρόνο ρεκόρ – με σκληρές διαπραγματεύσεις – σημειώνω ότι, ακόμη και την προηγούμενη της απόφασης, δεν είχε υπάρξει συμφωνία,
παρότι η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε και δεν έζησε το 2010 μία εθνική τραγωδία βίαιης χρεοκοπίας,
παρότι πήραμε το μεγαλύτερο στην παγκόσμια ιστορία δάνειο, από τους φορολογούμενους των άλλων χωρών – μελών,
παρότι καταφέραμε να γίνει το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους που έγινε ποτέ, χρέος που αλλιώς θα επωμιζόταν ο έλληνας φορολογούμενος,
ευθέως λέω ότι,
ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η κρίση, υπονόμευσε τον πυρήνα των ευρωπαϊκών αξιών αντί να τις προστατεύσει.
Υπονόμευσε έτσι τις αξίες αυτές και διεθνώς.
Ο οικονομολόγος Dani Rodrik το έθεσε σωστά.
Σημείωσε πως υπάρχουν δύο αφηγήσεις:
Η πρώτη λέει: «αυτοί φταίνε».
Οι περιφερειακές χώρες της ΕΕ, δηλαδή. Εμείς, οι λεγόμενοι «PIIGS» παραφερθήκαμε. Δανειστήκαμε πολύ, ιδιωτικά και δημόσια, είχαμε άκαμπτες εργασιακές σχέσεις και χαμηλή παραγωγικότητα.
Υπάρχει και μία δεύτερη που λέει: «είναι συλλογικό μας σφάλμα».
Έχουμε μία ατελή νομισματική ένωση.
Έλλειψη τραπεζικής ένωσης.
Δεν έχουμε κοινές δημοσιονομικές και οικονομικές πολιτικές.
Έχουμε ένα κοινό νόμισμα αλλά πολλαπλές αγορές ομολόγων με διαφορετικά επιτόκια, απουσία κοινής έννομης τάξης για την αντιμετώπιση του χρέους και των χρεοκοπιών.
Και αυτές οι αδυναμίες είχαν ως αποτέλεσμα την διασπορά της κρίσης.
Μια «πανδημία» στην Ευρωζώνη.
Από την πλευρά μου, πάντα έλεγα: Η Ελλάδα έχει πρόβλημα, αλλά η Ελλάδα δεν είναι το πρόβλημα.
Όμως, πριν φτάσω στα του οίκου μας, επιτρέψτε μου, έχοντας πια την εμπειρία 4 ετών διαχείρισης της κρίσης, να μιλήσω για τις αδυναμίες της Ευρώπης.
Είναι ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτές, γιατί είναι η ώρα των αποφάσεων στην ΕΕ που θα θεραπεύσουν τα σφάλματά της, πολλά από αυτά στην ουσία πληρώνει άδικα και ο Ελληνικός λαός.
Η ηγεσία της Ευρώπης υιοθέτησε και προώθησε την πρώτη αφήγηση:
«Για όλα φταίει η Ελλάδα και η Περιφέρεια».
Ήταν και λάθος και εύκολη προσέγγιση.
Πίσω από αυτήν, μπορούσαν να αποκρύψουν και τις ευθύνες της ΕΕ, η οποία μέχρι το 2009 δεν έλεγξε, δεν μίλησε, δεν φρέναρε, δεν αντέδρασε αποτελεσματικά στην ιλιγγιώδη άνοδο του ελλείμματος και του χρέους της χώρας.
Αν είχαν κάνει την δουλειά τους, δεν θα βρίσκονταν σε τόσο δεινή θέση οι Έλληνες.
Ήταν και μια βολική αφήγηση. Η ΕΕ και συγκεκριμένες χώρες, μπορούσαν να πουν, δεν έχω καμία ευθύνη.
Δεν χρειάζεται να αλλάξω.
Δεν χρειάζεται να δω τα δικά μου συστημικά προβλήματα.
Άρα η Ελλάδα, και αργότερα οι υπόλοιποι «αμαρτωλοί», έπρεπε να φορτωθούν το βάρος της προσαρμογής ουσιαστικά μόνοι τους.
Και αυτό συνέβη.
Όσοι είναι γερμανομαθείς γνωρίζουν ότι, η λέξη χρέος στα Γερμανικά είναι schuld, και shuldig σημαίνει και «ένοχος».
Η δημοσιονομική ευθύνη και προσαρμογή, απολύτως απαραίτητη, μετετράπη σε αυστηρή λιτότητα.
Έγινε ταυτόχρονα και «συνταγή και τιμωρία για την κακή μας συμπεριφορά».
Αυτή η αφήγηση προσδιόριζε λάθος το πρόβλημα και άρα υπονόμευε τη βιώσιμη λύση του.
Γιατί;
Πρώτον, γιατί τα χρέη και τα ελλείμματα στην Ελλάδα ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Το θανάσιμο μεν σύμπτωμα, αλλά όχι το βαθύτερο αίτιο.
Το πραγματικό πρόβλημα ήταν αυτό της χρηστής, ευνομούμενης διακυβέρνησης, ήταν η αποτυχία των δημοκρατικών θεσμών.
Αυτό αποτέλεσε και τον πυρήνα της πρώτης μου παρέμβασης στις Βρυξέλλες το 2009.
Με μεγάλη καθυστέρηση, πέρασαν χρόνια, αρκετοί το κατάλαβαν.
Δεύτερον, γιατί η σκληρή λιτότητα ως απολύτως κυρίαρχη αντίληψη, έβαλε κάτω από το χαλί τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης.
Φανήκαμε ανήμποροι να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις, όπως τα ευρωομόλογα.
Δημιουργήθηκε έτσι η εντύπωση πως δεν εμπιστευόμαστε, εμείς οι ίδιοι, το Ευρωπαϊκό project.
Και αυτό, συνδέθηκε με τις συνεχείς φήμες για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, που πολλοί άφηναν να αιωρούνται αντί να τις «σκοτώσουν».
Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για την ελληνική οικονομία.
Η οικονομία μας απλά πάγωσε, κάνοντας το πρόγραμμα προσαρμογής ακόμα πιο δύσκολο.
Τρίτον, το τραπεζικό σύστημα.
6 χρόνια μετά το crash στην Wall Street δεν έχουμε ακόμα βάλει τάξη στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα.
Για νιοστή φορά γίνονται έλεγχοι και stress tests στις τράπεζες της ΕΕ.
Αποτέλεσμα; Ρευστότητα με το σταγονόμετρο.
Ο τρόπος δε που αντιμετωπίστηκε η Κύπρος, καλλιέργησε περαιτέρω την διαίρεση μεταξύ τραπεζών της περιφέρειας – υψηλού ρίσκου και αυτών του πυρήνα της ΕΕ – χαμηλού ρίσκου, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη της προσαρμογή των οικονομιών μας.
Ενώ και τα χαμηλά επιτόκια της ΕΚΤ δεν φτάνουν στις χώρες υπό προσαρμογή λόγω των δομών της ΕΕ κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο τον ανταγωνισμό μας στην κοινή αγορά.
Τέταρτον, η συνολική οικονομική πολιτική της ΕΕ, η ύφεση, η ευρύτερη πολιτική λιτότητας στην ΕΕ, έχουν κάνει πολύ πιο δύσκολη την προσαρμογή μετά την κρίση στη Wall Street.
Υπήρχε όμως τότε εναλλακτική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης;
Ναι, υπήρχε.
Ήθελε όμως άλλες ευρωπαϊκές ηγεσίες.
Στα τέλη Οκτωβρίου 2009, συμμετείχα στο πρώτο μου Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ως Έλληνας Πρωθυπουργός.
Αντικείμενο της Συνόδου ήταν η διαπραγμάτευση των θέσεων της ΕΕ στη Διάσκεψη της Κοπεγχάγης για την Κλιματική Αλλαγή.
Πρότεινα τότε πώς η Ευρώπη πρέπει να γίνει κινητήρια δύναμη και παράδειγμα πράσινης ανάπτυξης.
Αντλώντας ιδιωτικά κεφάλαια από πράσινα ευρωομόλογα και ρυθμίσεις, επενδύοντας στις απαραίτητες πράσινες πηγές ενέργειας και τις μεταφορές, για μία πραγματική πράσινη οικονομία.
Επενδύοντας επίσης, στο ανθρώπινο κεφάλαιο, την εκπαίδευση, την έρευνα και την καινοτομία.
Αν θέλουμε να δούμε την μεταμνημονιακή ΕΕ, υπερασπίζομαι και σήμερα την πρόταση αυτή – κάτι που διεθνείς οικονομολόγοι όπως ο Jeff Sachs ή ο Joe Stiglitz έχουν υποστηρίξει.
Αυτό θα είχε τριπλή επίδραση:
Πρώτον, η Ευρώπη θα έπαιρνε το παγκόσμιο προβάδισμα στο πιο κρίσιμο πρόβλημα της ανθρωπότητας, την κλιματική αλλαγή.
Δεύτερον, η Ευρώπη θα γινόταν ανταγωνιστική, επενδύοντας στην ποιότητα παρά στην κούρσα προς τον πάτο.
Τρίτον, η Ευρώπη θα έλυνε το εργασιακό της πρόβλημα και θα προετοίμαζε μια γενιά για τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Επιπλέον, θα τραβούσε προς την Ευρώπη, παγκόσμια κεφάλαια.
Υπάρχει όμως και μία τέταρτη συνέπεια της αφήγησης που κυριάρχησε στην αρχή της κρίσης:
Η κυρίαρχη αυτή αφήγηση, συναισθηματικής ηθικολογίας και αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων, έχει πληγώσει βαριά την συνείδηση των πολιτών μας.
Έβαλε σε αντιπαράθεση λαούς με λαούς.
Βόρειους εναντίον νοτίων και τανάπαλιν.
Και αυτή η ρητορική, ενισχύεται από μια συντηρητική ξενοφοβική και ρατσιστική πολιτική.
Από πολιτικούς που καλλιεργούν τον φόβο αντί της αλληλεγγύης.
Που πολώνουν αντί να ενώνουν.
Ο λαϊκισμός μιας συντηρητικής αφήγησης έχει αποπροσανατολίσει την Ευρώπη από τα πραγματικά διακυβεύματα όπως και έχει τραυματίσει την ευρωπαϊκή ιδέα στα μάτια και στη συνείδηση του Ευρωπαίου πολίτη.
Ναι, η αντίδραση της Ευρώπης, κατά τη διάρκεια της κρίσης, χαρακτηρίστηκε περισσότερο από φόβο και άγνοια, εσωστρέφεια και αμυντική στάση. Θα μπορούσε, όπως μου έλεγε, ο Paul Volcker, η Ευρώπη να λύσει το πρόβλημα άμεσα. Με μικρότερες συνέπειες για όλους.
Σε κάθε περίπτωση, αν κάτι σήμερα έχει σημασία, είναι να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια χωρίς παρωπίδες.
Αυτή ήταν και εξακολουθεί να είναι η Ευρώπη με την οποία συνομιλούσαμε τότε.
Δεν υπήρχε άλλος πραγματικός συνομιλητής, παρά μόνον στη φαντασία κάποιων, όπως αποδείχτηκε εμπράκτως, όχι μόνον από τις επισκέψεις μου σε κάθε γωνία του πλανήτη τότε, αλλά και από τις εξελίξεις που ακολούθησαν.
Με αυτήν την Ευρώπη, έπρεπε να βρούμε λύσεις.
Όμως, μετά το μνημόνιο, ή μετά τα μνημόνια στην ΕΕ, είναι αναγκαίο να αλλάξει η αφήγηση για την Ηπειρό μας.
Η Ελλάδα στην Προεδρία της ΕΕ έχει μια ευκαιρία.
Είναι μεν συμβολική πια σήμερα.
Και πρέπει να κρατήσει στάση ουδέτερη, πόσο μάλλον ενόψει και των ευρωεκλογών.
Όμως, έχει κάθε δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να θέσει τα ζητήματα.
Να ανοίξει ένας διάλογος.
Η ελληνική φωνή δικαιωματικά μπορεί αλλά και υποχρεωτικά πρέπει να ακουστεί δυνατά.
Για μια διαφορετική Ευρώπη.
Την Ευρώπη της Δημοκρατίας, της προόδου, του δικαίου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αντιμετώπισης των αδικιών και των ανισοτήτων.
Πιστεύω βαθιά ότι, η πολιτική δεν μπορεί να είναι φοβική, αλλά μια δύναμη φαντασίας για ένα καλύτερο αύριο.
Προσωπικά έχω καταθέσει πολλές σκέψεις – Δεν είναι ούτε αποκλειστικές ούτε μοναδικές.
Πρέπει να προχωρήσουμε – αργήσαμε βέβαια – στην τραπεζική Ένωση και στον φόρο επί των χρηματιστηριακών συναλλαγών, αλλά πρέπει να τολμήσουμε και πάρα πέρα.
Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας στην ΕΕ, εάν θέλουμε να προστατεύσουμε τις αξίες, την δημοκρατία, την ευημερία μας, τους πολίτες σε μια δύσκολη παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Έχω προτείνει τα Ευρωομόλογο. Και για το χρέος και για την ανάπτυξη. Κάποιοι τα φοβούνται λέγοντας ότι θα αναλάβουν συλλογικά ένα οικονομικό ρίσκο ενώ σήμερα το κουβαλάει ο καθένας μόνος του.
Διαφωνώ.
Έχουμε ήδη ενώσει τις μοίρες μας στην Ε.Ε.
Η εμπειρία της Ελλάδας, της Κύπρου, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, αποδεικνύει πως καμία χώρα δεν είναι «άτρωτη» στη νομισματική μας ένωση.
Ας ενώσουμε επιτέλους και όλες τις δυνάμεις μας.
Το να μετατρέψουμε ένα εθνικό χρέος σε Ευρωομόλογα, όχι μόνο θα έβαζε τέλος στο Σισύφειο έργο της αποπληρωμής ενός τεράστιου χρέους, αλλά θα διευκόλυνε σημαντικά τις δομικές μεταρρυθμίσεις σε όλες τις χώρες.
Ευρωομόλογα, δημοσιονομική υπευθυνότητα και δομικές μεταρρυθμίσεις, είναι η βιώσιμη λύση.
Προσθέτω με την ευκαιρία, και κοινές αναπτυξιακές πολιτικές, που μαζί με άλλες προοδευτικές επιλογές, θα αντιμετωπίσουν τις ανισότητες μεταξύ Βορά και Νότου, αλλά και συνολικότερα στο εσωτερικό της ΕΕ.
Πρότεινα επίσης προ έτους, σε συνέδριο στο Βερολίνο ένα πρόγραμμα erasmus – εκπαίδευσης/κατάρτισης, για τους ανέργους.
Λόγω της βαθύτατης ύφεσης και της ανεργίας, κινδυνεύουμε να χάσουμε μια ολόκληρη γενιά.
Χρειάζεται, πέραν της οικονομίας, να εμβαθύνουμε στις κοινωνικές πολιτικές.
Ένα μίνιμουμ – εγγυημένο επίπεδο ζωής για όλους.
Έχω επίσης προτείνει τη θέσπιση ευρωπαϊκής ιθαγένειας σε μετανάστες από τρίτες χώρες μετά από ένα χρονικό διάστημα νόμιμης διαμονής τους σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Με δικαιώματα.
Όπως της ψήφου στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές εκλογές.
Συνολικά χρειάζεται – όπως αναφέρει ο φιλόσοφος Jurgen Habermas – να δημιουργηθεί ένας «ευρωπαϊκός δήμος», μια «αγορά» με τη σημασία που είχε στην αρχαιότητα, για να συζητηθούν οι μεγάλες τομές για μια μελλοντική Ευρώπη – μεταμνημονιακή.
Η ΕΕ απαιτείται να γίνει έργο πολιτών, όχι μόνο μιας ελίτ – πέραν της αναγκαίας οικονομικής εμβάθυνσης.
Ένα έργο συμμετοχικό.
Συμμετοχή – έννοια κλειδί για το μέλλον της Ευρώπης και κάθε κράτους – μέλους της.
Ήταν και ένας από τους κύριους λόγους που πρότεινα το δημοψήφισμα.
Μία πρόταση που όταν ανακοινώθηκε, αποτελούσε τη μοναδική απάντηση στη παντελή έλλειψη πολιτικής σωφροσύνης και στην κορύφωση της δημαγωγίας.
Για αυτό και ήταν πολύ χαρακτηριστικές οι αντιδράσεις.
Πολέμιοι της συμφωνίας των Βρυξελλών άρχισαν να επαινούν τις αρετές της.
Εχθροί του ευρώ άρχισαν να ανησυχούν ότι θα γυρίσουμε στη δραχμή.
Κήρυκες της επανάστασης κατά των αγορών, κραύγαζαν ότι αναστατώσαμε τις αγορές.
Μεγάλοι στα λόγια πατριώτες που κατηγορούσαν εμάς ως δήθεν προσκυνημένους, άρχισαν να ρωτάνε αν πήραμε πρώτα την άδεια της Μέρκελ.
Στις Κάννες, επανέλαβα την άποψή μου πως το δημοψήφισμα ήταν απαραίτητο για την λαϊκή υποστήριξη του σκληρού ελληνικού προγράμματος προσαρμογής.
Ο Σαρκοζί το έβλεπε διαφορετικά, “οι αγορές θα τρελαθούν”, είπε.
Του απάντησα: “η εμπιστοσύνη των αγορών δεν θα κρατήσει αν δεν κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών μας”.
Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η καρδιά του προβλήματος στην Ευρώπη σήμερα.
Ενός προβλήματος, απολύτως συνυφασμένου και με τα δικά μας ιδιαίτερα προβλήματα, για να αναφερθώ τώρα στην Ελλάδα, υπό τον τίτλο:
«Η άρνηση της πραγματικότητας»
Και το ερώτημα: Μετά το μνημόνιο, τι;
Χρησιμοποιώ αυτό το προκλητικό ερώτημα, γιατί έχουν χτιστεί πολιτικές, κόμματα αλλά και προσωπικές στρατηγικές πάνω στην αντίθεση μνημόνιο – αντιμνημόνιο.
Αλλά σε λίγο – ελπίζω – θα είμαστε χωρίς μνημόνιο. Και τότε, όλοι όσοι έχτισαν τις τύχες τους επάνω σε αυτή την αντίθεση, τι θα κάνουν;
Για να θυμηθούμε τον Καβάφη – τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
Ήταν μια κάποια λύση!
Θα πρέπει να κοιταχτούμε κατάματα τώρα – όχι αύριο – και να πούμε μερικές αλήθειες.
Το μνημόνιο – όσο και αν πόνεσε, όσο και αν πονάει – ήταν η μοναδική λύση επιβίωσης, στο συγκεκριμένο περιβάλλον που είχαμε να αντιμετωπίσουμε.
Δεν ήταν αυτοσκοπός.
Οι περισσότεροι ρωτάνε «Γιατί το πήραμε;»
Ενώ θα έπρεπε να ρωτάνε «Γιατί το είχαμε ανάγκη;»
Όταν τελειώσει θα τελειώσουν και τα ψέμματα – και οι μύθοι.
Θα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα.
Είπα ήδη ότι, η ΕΕ έκανε μεγάλα σφάλματα.
Είναι πολύ εύκολο να ψάχνουμε και εμείς για αποδιοπομπαίους τράγους, αντί να αναζητήσουμε πραγματικά το τι έφταιξε που έφτασε η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
Και επειδή πράγματι η ΕΕ έχει σήμερα τις αδυναμίες της – τόσο περισσότερο χρειάζεται εμείς να μην εξαρτόμαστε από δάνειες δυνάμεις ή αποφάσεις τρίτων.
Μετά το μνημόνιο τι, λοιπόν;
Το βασικό: να σταματήσουμε να αρνούμαστε κάποιες απλές αλήθειες, επειδή κάποιοι έτσι βολεύονται.
Τι ενώνει όλα αυτά που ακούστηκαν και ακούγονται ενάντια όχι μόνο σε εμένα αλλά και στην κυβέρνησή μου για τις επιλογές μας τότε;
Η άρνηση της πραγματικότητας.
Η άρνηση ότι η χώρα μας, το 2009 είχε πρόβλημα.
Πρόβλημα, που δεν ξεπερνιόταν με 2-3 μέτρα – εγώ σας λέω ότι πήραμε και με το παραπάνω.
Πρόβλημα, που δεν ξεπερνιόταν ακόμα και αν μας χάριζαν κάποιοι δισεκατομμύρια – που δεν μας χάριζε και δεν χαρίζει σε κανέναν, κανείς.
Πρόβλημα, που δεν ξεπερνιόταν ακόμα και αν μπορούσαμε να διαγράψουμε όλο το χρέος – που δεν μπορούσαμε.
Ουδείς πρόσφερε επίσημα, ούτε και ανεπίσημα, κούρεμα του χρέους το 2010. Να τελειώνουν τα αστεία.
Εκτός κι αν το κάναμε μονομερώς. Να αθετούσαμε τις υποχρεώσεις μας για τα παλιά δάνεια.
Βεβαίως, αν θέλαμε να αυτοκτονήσουμε.
Γιατί μετά, ποιος θα μας δανειοδοτούσε για να συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος;
Πρόβλημα, που δεν ξεπερνιόταν με το να συνεχίσουμε να λέμε ψέματα για τα ελλείμματά μας, ψέματα για την ανεργία μας, ψέματα για την ύφεσή μας, ψέματα για όλα τα στατιστικά μας στοιχεία.
Πρόβλημα, που θα γινόταν εθνική τραγωδία, αν δεν σταματούσαμε τότε να φοβόμαστε να δούμε κατάματα την αλήθεια.
Η χώρα, όπως λειτουργούσε το 2009, είχε τελειώσει.
Ήμασταν ήδη εξαρτημένοι!
Όχι το 2010, με το μνημόνιο.
Το 2009.
Το 2010 απλά είχε έρθει η ώρα του λογαριασμού.
Αυτό ήταν το πρόβλημα.
Γιατί αυτό είναι κομβικό;
Γιατί, σε όλα τα πράγματα, η λύση ενός προβλήματος ξεκινάει από τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχει πρόβλημα.
Η κρίση που βιώνουμε, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα αυτής της στρεβλής αντίληψης που κυριάρχησε και αποτέλεσε την «ιδεολογία του πελατειακού κράτους». Τελειώνοντας με το μνημόνιο, θα πρέπει να έχουμε νομοθετήσει, εφαρμόσει, συνεχίσει ή έστω ξεκινήσει τις μεγάλες αλλαγές που αναμορφώνουν το Ελληνικό κράτος.
Ένα κράτος, που επέτρεψε να σπαταλώνται τα χρήματα του Έλληνα πολίτη, ο πλούτος της χώρας, στη σκοτεινή διαδρομή που το συνέδεε με τα πάσης φύσεως μεγάλα και μικρά συμφέροντα.
Η κρίση αφορά στην δυσλειτουργία του κράτους.
Που αντί να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, κατέστη αιχμάλωτο των πελατειακών ορέξεων.
Για να χρησιμοποιήσω μία φράση που άκουσα πρόσφατα – Μνημονιακοί είναι αυτοί που με τις πράξεις τους μέχρι το 2009 ανάγκασαν αυτή τη χώρα να χρειάζεται Μνημόνιο για να σταθεί στα πόδια της.
Δεν στεναχωριέμαι για αυτά που ακούω εναντίον μου.
Παρότι λίγοι πολιτικοί θα έχουν ακούσει τόσα.
Γιατί συγκρούστηκα με τις ρίζες του προβλήματος στη χώρα, ίσως γι’ αυτό τα ακούω.
Θλίβομαι όμως, γιατί πίσω από τις απλουστεύσεις, τις ύβρεις και όλες τις θεωρίες συνωμοσίας και τους μύθους, κρύβεται η άρνηση συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.
Ακόμη χειρότερα, η προσπάθεια συγκάλυψης πραγματικών προβλημάτων και κατεστημένων καταστάσεων στη χώρα μας.
Για αυτό δεν θα σταματήσω να συγκρούομαι με αυτά.
Συγκρούστηκα με νοοτροπίες, με συμφέροντα, κατεστημένα.
Είμαι όμως περήφανος γιατί έδωσα μια σκληρή μάχη.
Ούτε και στεναχωριέμαι που έχασα μια μάχη.
Ο αγώνας για τη Δημοκρατία, δεν έχει ποτέ τελευταία μάχη, είναι διαρκής, είναι στάση ζωής.
Αυτό ίσως δεν μπορούν να κατανοήσουν όσοι αναρωτιούνται αν έφυγα ή αν θα επανέλθω.
Είμαι πάντα εδώ.
Αλλά το διακύβευμα δεν αφορά εμένα.
Αφορά το μέλλον της χώρας.
Και για αυτό το μέλλον, χρειάζονται βαθιές τομές.
Γιατί, σας το λέω ξεκάθαρα: Αν θεωρούμε ότι, δεν υπήρχαν βαθύτατα προβλήματα στην οικονομία και το κράτος, μέχρι το 2009, τότε η απάντηση στο ερώτημα «Μετά το Μνημόνιο, τι;», είναι απλή:
Ξανά Μνημόνιο.
Γιατί; Γιατί θα έχουμε αρνηθεί, τώρα που βρεθήκαμε στην άκρη του γκρεμού και γλυτώσαμε μία εθνική τραγωδία την τελευταία στιγμή, θα έχουμε αρνηθεί να κάνουμε την κρίση ευκαιρία και να αντιμετωπίσουμε την πραγματική ρίζα του κακού που μας έφερε ως εδώ.
Άρα πρώτο μέλημά μας – συλλογικά – να μην αρνηθούμε αλλά να κατανοήσουμε το πραγματικό πρόβλημα.
Δεύτερον, απαιτείται να νιώθουμε περήφανοι ως Έλληνες. Και πρέπει να είμαστε περήφανοι – ειδικά ο Ελληνικός λαός, ο πολίτης, για αυτά που καταφέραμε.
Παρά τις δυσκολίες, τα λάθη της ΕΕ, ο Ελληνικός λαός με τεράστιες θυσίες, κατάφερε να μειώσει το έλλειμμα σε χρόνο ρεκόρ για τα διεθνή δεδομένα.
Παρά τις δυσκολίες, ο ΟΟΣΑ έχει αναδείξει τη χώρα μας μετά το 2009 πρώτη σε μεταρρυθμίσεις ανάμεσα στα μέλη της.
Και πρέπει και ο κόπος μας και τα επιτεύγματά μας, να αποτελέσουν βάση για την ενότητα του λαού μας, για να συνεχίσουμε αλλαγές, ριζικές στη χώρα μας.
Όπως και βάση διαπραγματεύσεων για την ελάφρυνση του χρέους.
Αλλά έχουμε μπροστά μας πολύ δουλειά.
Απαιτείται να ξαναδημιουργηθεί μια ριζοσπαστική, μεταρρυθμιστική δομή.
Η κυβέρνηση μου, παρά το γεγονός ότι είχε να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κρίση, δεν δίστασε να αγγίξει τα πραγματικά προβλήματα και τις αιτίες που τα προκαλούσαν, σε όλα σχεδόν τα μέτωπα της δημόσιας ζωής.
Και αυτό, αρχικά, με ευρεία συμμετοχή πολιτών.
Παντού, κάναμε μια αρχή προς την σωστή κατεύθυνση.
Με λάθη και παραλήψεις, ναι.
Αλλά την κάναμε. Παρά το ότι, λιτότητα και αλλαγές δεν είναι εύκολο να πάνε μαζί. (Schroeder)
Αρχή που αν είχε γίνει λίγα χρόνια πριν το 2009, δεν θα είχαμε ποτέ ανάγκη από Μνημόνια.
Είναι αλήθεια ότι δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε την Ελλάδα όσο είχαμε δεσμευτεί.
Δεν προκάναμε.
Και αυτό το φέρω βαρέως μέσα μου.
Αλλά κάπου εκεί, έστω η προσπάθεια πραγματικής αλλαγής που έγινε στη διετία μας, σταμάτησε.
Γιατί;
Αυτό θέλουμε μετά το μνημόνιο;
Πάλι παρόν το πελατειακό σύστημα, έστω με λίγο διαφορετικές διευθετήσεις;
Πάλι παρόντα τα κατεστημένα;
Πάλι άνομες σχέσεις μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, πάλι σχέσεις εξάρτησης μεταξύ πολιτικής και επιχειρηματικών, τραπεζικών και μιντιακών συμφερόντων;
Πάλι παρόν ένα κράτος – δυνάστης;
Μια διοίκηση για εξυπηρετήσεις;
Μια αυτοδιοίκηση για διευθετήσεις;
Γιατί όχι μάχη καθημερινή, διαρκή, για μια ευνομούμενη πολιτεία;
Γιατί σταματήσαμε;
Αν δεν αλλάξουμε το πολιτικό σύστημα, πως θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με το πελατειακό κράτος;
Αν δεν ολοκληρώσουμε την αλλαγή στο κράτος, αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η διοίκηση, πρόκειται να αλλάξει τίποτα σε αυτήν την χώρα;
Αν δεν ενισχύσουμε δραστικά την τοπική αυτοδιοίκηση και τον «Καλλικράτη», ώστε να οικοδομήσουμε πολιτικές ουσιαστικής στήριξης και αλληλεγγύης προς τους πολίτες, ώστε να αφήσουμε πίσω μας τις επιδοματικές πολιτικές για να προχωρήσουμε στη δημιουργία κοινωνικών δομών για όλους;
Αν δεν επιβάλουμε τη διαφάνεια σε όλες, ανεξαιρέτως, τις συναλλαγές με το κράτος, πώς θα πάψουν να ωφελούνται οι λίγοι;
Γιατί σταματήσαμε να ακούμε για όλα αυτά κάπου το 2012;
Τι κοστίζει η αλλαγή;
Πόσο κοστίζει να αλλάξουμε δομές στην εκπαίδευση, ώστε να αξιοποιήσουμε και να επενδύσουμε στους ανθρώπους, την έρευνα, την τεχνολογία, τη γνώση, τον άνθρωπο και σε ένα υψηλό επίπεδο δημόσιας εκπαίδευσης;
Πόσο κοστίζει να αξιοποιήσουμε σωστότερα τα κοινοτικά κονδύλια στον αγροτικό τομέα, ώστε να εγγυηθούμε ελληνικά προϊόντα ποιότητας, αξίας, την κρητική ή μεσογειακή δίαιτα που αποτελεί brand ανά τον κόσμο, προϊόντα ανταγωνιστικά, με νέους αγρότες επιχειρηματίες, αντί να πουλάμε χύμα το λάδι μας στους ιταλούς.
Κοστίζει τίποτα η προκήρυξη των συχνοτήτων εκπομπής ραδιοτηλεοπτικού σήματος;
Πώς θα νιώσει ο εργαζόμενος δημιουργικός, αν το κράτος δεν μπορεί να διασφαλίσει ένα σύστημα Πρόνοιας, όχι πελατειακό, αλλά που να εγγυάται ένα ελάχιστο επίπεδο ζωής, σιγουριά και ασφάλεια, αν δεν μπορεί να διασφαλίσει τα δικαιώματά του;
Πως θα εμπεδωθεί σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αν δεν επικρατήσει ευνομία και κράτος δικαίου; Πόσο κοστίζει;
Πόσο κοστίζει να προχωρήσει η Ελλάδα στην αξιοποίηση των φυσικών της πόρων, της ηλιακής, της αιολικής, της πράσινης ενέργειας – όπως κάναμε με την γεωθερμική ενέργεια στη Θράκη;
Κόστισε τίποτα η υποχρεωτική δημοσίευση όλων των αποφάσεων της διοίκησης στο διαδίκτυο; Να ξέρει ο πολίτης πώς και που ξοδεύονται τα χρήματά του, τι αποφάσεις παίρνουν εκείνοι που τον υπηρετούν.
Κόστισε τίποτα η μηχανογράφηση όλων των υπηρεσιών του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης;
Κόστισε τίποτα η ηλεκτρονική συνταγογράφηση;
Κοστίζει και πόσο η ηλεκτρονική διακυβέρνηση;
Πόσο κοστίζει ένα φορολογικό σύστημα που θα λειτουργεί, αποδοτικά, δίκαια, με διαφάνεια, καλλιεργώντας όχι τον φόβο αλλά την εμπιστοσύνη στον έλληνα πολίτη;
Κοστίζει τίποτα ένας νέος εκλογικός νόμος, που θα επιφέρει ένα γερό χτύπημα στο μαύρο πολιτικό χρήμα;
Πόσο κοστίζει να αναδιοργανώσουμε την Δικαιοσύνη ώστε να λειτουργεί γρήγορα, ανεπηρέαστα, με διαφάνεια;
Κοστίζουν τίποτα όλα αυτά;
Πόσο κοστίζει να αναδιοργανώσουμε την κρατική γραφειοκρατία, να χτυπήσουμε την πολυνομία, τις αλληλοεπικάλυψεις αρμοδιοτήτων, που εμποδίζουν τις επενδύσεις και ταλαιπωρούν τον πολίτη.
Το κόστος, είναι κόστος πολιτικό
Γιατί δεν τα συζητάμε όλα αυτά;
Γιατί δεν δίνουμε μάχες μαζί για όλα αυτά;
Γιατί δεν διορθώνουμε τα λάθη και δεν πιάνουμε το νήμα να συνεχίσουμε την προσπάθεια σε όλα αυτά, νήμα που χάθηκε κάπου στις εκλογές του 2012 – αν όχι στα τέλη του 2011, ως αποτέλεσμα της θεωρίας περί κυβέρνησης «ειδικού σκοπού»;
Όχι μόνον δεν κοστίζουν όλα αυτά, αλλά αντιθέτως, με την πλήρη εφαρμογή τους θα δώσουν ολοκληρωμένα θετικά αποτελέσματα και στο οικονομικό πεδίο και στο πεδίο της εμπιστοσύνης με τους πολίτες.
Κεντρικός πυρήνας μιας διαφορετικής Ελλάδας, μετα-μνημονιακής, είναι η αλλαγή στο κράτος.
Και αυτή η αλλαγή απαιτεί άλλες αντιλήψεις.
Γιατί η κρίση αφορά και αντιλήψεις, νοοτροπίες και τις συμπεριφορές ενός μοντέλου οικοδομημένου να ικανοποιεί όχι όσους πρέπει, αλλά όλους εκείνους που θα έπρεπε να υπηρετούν τον πολίτη.
Η αλλαγή απαιτεί μία άλλη πολιτική συμπεριφορά.
Αν κάτι με έθλιψε καθώς διαχειριζόμουν την κρίση ήταν το γεγονός ότι ήμασταν μόνοι.
Μόνοι στην ΕΕ, αλλά ακόμα χειρότερο, μόνος εγώ, μόνη η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που σήκωσε το πολιτικό βάρος της κρίσης.
Καμία βοήθεια από αυτούς που είχαν και τις ευθύνες για την δημιουργία του ελλειμματος, καμία βοήθεια από αυτούς που ευελπιστούσαν να πάρουν μια μέρα την εξουσία.
Απόντες από τη μάχη για τη σωτηρία της χώρας, σήμερα οι μεν κάνουν ότι δεν θυμούνται τι έλεγαν τότε και οι δε, διαγωνίζονται μεταξύ τους στο ποιος θα κάνει την καλύτερη προσαρμογή μεταξύ των εύκολων λόγων του χθες και της σκληρής πραγματικότητας που τους περιμένει στη γωνία.
Και αυτό με έθλιψε, γιατί με αυτή τους τη στάση και πλήρωσε περισσότερα ο Ελληνικός λαός και καθυστερήσαμε τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που θα μπορούσαν ήδη να έχουν γίνει.
Και δεν καταφέραμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπροστά σε μία εθνική προσπάθεια.
Ακόμα περισσότερο με έθλιψε, διότι οι αλλαγές αυτές, που αφορούν θεσμούς, νοοτροπίες, αντιλήψεις, θέλουν χρόνο.
Θέλουν συνέπεια, θέλουν συνέχεια.
Δεν θα ολοκληρωθούν από ένα υπουργό, ούτε από μια κυβέρνηση.
Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα συμφωνούσαμε σε όλα.
Ζητούσα να συνεργαστούμε. Ναι, να κάνουμε μεταξύ μας συμβιβασμούς και να βρούμε λύσεις. Όχι όμως να συμβιβαστούμε με τα προβλήματα της χώρας. Σήμερα, με την πόλωση, γίνεται το αντίθετο. Η αντιπαράθεση μεταξύ μας, αφήνει άθικτα τα προβλήματα.
Με έθλιψε ακόμη, ότι μπορέσαμε να περάσουμε με την μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία και συναίνεση στην Βουλή έναν νόμο για την παιδεία – και μόλις άλλαξε Υπουργός και Κυβέρνηση, το πρώτο νομοσχέδιο, όχι το δεύτερο, το πρώτο νομοσχέδιο που ήρθε στη Βουλή ήταν για να τον αλλάξει, για να ικανοποιήσει τις πελατειακές πιέσεις κάποιων ισχυρών πανεπιστημιακών.
Συνεργασία – συναίνεση
Κυρίες και κύριοι,
Οι πολιτικές δυνάμεις δεν είναι εφικτό, ούτε καν θεμιτό να συμφωνούν σε όλα.
Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα.
Μπορεί τα κόμματα να διαφωνούμε στο ποιοι πρέπει να πληρώνουν φόρους και πόσο, αλλά μπορούμε κάλλιστα να συμφωνήσουμε για το πώς θα παταχθεί η φορολογική ανομία.
Μπορεί τα κόμματα να διαφωνούμε στο ρόλο που πρέπει να έχει το δημόσιο στην οικονομία, αλλά μπορούμε κάλλιστα να συμφωνήσουμε στο ότι πρέπει να λειτουργεί ηλεκτρονικά, με διαφάνεια και διαύγεια.
Μπορεί τα κόμματα να διαφωνούμε για το πώς πρέπει να λειτουργεί η δημόσια υγεία. Σίγουρα όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε στην ανάγκη πλήρους σεβασμού του κάθε ευρώ που δαπανάται εκεί.
Συμφωνημένο πλαίσιο πάταξης φοροδιαφυγής.
Ολοκλήρωση ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
Ολοκλήρωση ηλεκτρονικής συνταγογράφησης.
Πόσο δύσκολο είναι έστω αυτά τα τρία να συμφωνηθούν με ευρύτατη διακομματική συναίνεση και να ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του έτους;
Δεν χρειάζεται να μας το επιβάλλει κανείς.
Ξέρουμε ότι είναι ανάγκη να γίνουν αυτά.
Ας δεσμευτούμε εμείς οι ίδιοι.
Πέρα από Μνημόνια.
Σας έδωσα τρία παραδείγματα.
Επαναλαμβάνω: Δεν χρειάζεται και ούτε συμφωνούμε σε όλα.
Στα αυτονόητα όμως που όλοι συμφωνούμε, όποια κι αν είναι αυτά, ας προχωρήσουμε μπροστά.
Η χώρα θα αναπνεύσει και ο δρόμος για την οριστική αλλαγή της θα ανοίξει διάπλατα.
Και μαζί, θα αρχίσουν να οικοδομούνται οι προϋποθέσεις για να εγκαταλείψουμε οριστικά τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που πλήττουν αδιακρίτως τους πολίτες.
Ας προχωρήσουμε μόνοι μας στις αλλαγές, πέρα από τα μνημόνια.
Πιστεύω, όμως, ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε σε πολλά περισσότερα.
Όμως, θεωρώ ότι η αλλαγή στο κράτος πρέπει να έρθει από τον λαό.
Και εξηγούμαι:
Πρώτα, το ελληνικό κράτος από τη γέννηση του, ήταν ξένο σώμα για τον έλληνα.
Οι Βαυαροί επέβαλαν ένα νομοθετικό πλαίσιο.
Εμείς οι έλληνες είδαμε το κράτος και σαν δυνάστη αλλά και σαν πηγή πελατειακών διευθετήσεων.
Τα κόμματα, έβλεπαν την εξουσία ως ευκαιρία λαφυραγώγησης. Ένα πλιάτσικο μετά τις εκλογές.
Το μοίρασμα της εξουσίας.
Το δε κράτος έβλεπε τον πολίτη με καχυποψία.
Θα πάω ακόμη παραπέρα. Για να αλλάξουμε την χώρα πρέπει η κρίση αυτή να γίνει ευκαιρία.
Προτείνω να βρούμε έναν κοινό αξιακό τόπο.
Μπορεί να μας χωρίζουν πολλά, αλλά θα πρέπει να μας ενώσει ένας κοινός αξιακός τόπος.
Ένα πλαίσιο βασικών αρχών, πρακτικών και αντιλήψεων που θα σεβαστούμε όλοι.
Όλα τα κόμματα.
Αρχές βασισμένες στην διαφάνεια, τη λογοδοσία, τη συμμετοχή, την προστασία του περιβάλλοντος και του πολιτισμού, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη βιωσιμότητα της οικονομίας μας.
Αν είναι να αλλάξουμε το κράτος, απαιτείται να αισθανθεί ο έλληνας ότι είναι δικό του το κράτος.
Κανενός άλλου.
Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να το θεσπίσει, αλλά και την υποχρεώση να το υπερασπιστεί.
Πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει όχι απλά με αλλαγές στο Σύνταγμα, αλλά με μια διαδικασία που θα καταλήγει σε σειρά δημοψηφισμάτων.
Να συζητηθούν όλα τα μεγάλα θέματα, από την παιδεία μέχρι το πολιτικό σύστημα, από την αυτοδιοίκηση μέχρι την δικαιοσύνη, διεξοδικά όλες οι εναλλακτικές προτάσεις.
Αν δεν θέλουμε λοιπόν, και κανένας δεν θέλει, η απάντηση στο «Μετά το Μνημόνιο, τι;» να είναι, αργά ή γρήγορα, και πάλι ένα νέο Μνημόνιο, τότε ας προχωρήσουμε με δική μας πρωτοβουλία, με όσο το δυνατόν ευρύτερη διακομματική συναίνεση σε ένα Εθνικό Συμβόλαιο που θα κινήσει τις παραπάνω διαδικασίες
Με χρονοδιαγράμματα και συγκεκριμένα μετρήσιμα αποτελέσματα.
Αρκετά με τη διχόνοια.
Αρκετά διαιρεθήκαμε.
Σήμερα, που ζούμε ακόμη μία κορύφωση διακομματικής υστερίας, όλοι εναντίον όλων, σήμερα προτείνω να καθίσουμε στο τραπέζι για ένα Εθνικό Συμβόλαιο.
Δύσκολο; Δύσκολο.
Μπορούμε; Ναι αν αγαπάμε αυτόν τον τόπο.
Αν δεν θέλουμε οι θυσίες που έγιναν να πάνε χαμένες.
«Μπορούμε»
Κάποια στιγμή, μιλώντας με τον Dean (τον Πρόεδρο) του Kennedy School, τον David Ellwood, τον ρώτησα τι θεωρεί μοναδικό στο ίδρυμα που υπηρετεί.
Μου απάντησε ότι, στο Χάρβαρντ – αλλά και σε όλο το πανεπιστημιακό σύστημα της Αμερικής – υπάρχει μια αντίληψη που θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να διαφυλαχθεί.
Είναι η αισιοδοξία ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο.
Είναι η πίστη στις δυνάμεις του ανθρώπου.
Στις δυνατότητες του.
Στο «ναι μπορούμε».
Και από αυτό το «ναι μπορούμε», απορρέει φυσιολογικά η συνεχής αναζήτηση, η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, η διαρκής έρευνα, όπως και μάθηση.
Η έννοια της αποτυχίας δεν υπάρχει – είναι και η αποτυχία μια εμπειρία, ένα βήμα μάθησης για να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.
Μάλιστα – όσοι είσαστε επιχειρηματίες – ξέρετε καλά ότι δεν θεωρείται «ώριμος» ένας επιχειρηματίας στην Αμερική εάν δεν έχει αποτύχει μια – δυό φορές στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.
H αντίληψη ότι τίποτα δεν είναι ανυπέρβλητο, από την εξεύρεση θεραπείας για τον καρκίνο μέχρι την εξάλειψη της φτώχειας, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ή την δημιουργία μιας κοινωνίας πιο δίκαιης και ευτυχισμένης, αποτελεί κινητήρια δύναμη στα Πανεπιστήμια αυτά.
Οι αρχαίοι και η πολιτική
Ίσως να μας φαίνεται ξένη αυτή η αντίληψη.
Ειδικά αυτή την εποχή.
Όμως, ως έλληνες που είμαστε δεν θα έπρεπε.
Στον χρόνο που μου δόθηκε μετά την πρωθυπουργία μου, θέλησα να ψάξω παραδόσεις.
Απευθύνθηκα στους αρχαίους Ελληνες.
Όχι ως φυγή – ούτε για απομόνωση.
Αλλά σαν μια άσκηση αναζήτησης.
Εντυπωσιάστηκα όταν ένας Καθηγητής του Yale, ο Donald Kagan, μου μίλησε για την ανακάλυψη των αρχαίων προγόνων μας: την ανακάλυψη της έννοιας της πολιτικής.
Οι Έλληνες, μου είπε, κάποια στιγμή ήρθαν σε ρήξη με την μοιρολατρεία.
Έννοια κυρίαρχη στις κοινωνίες της εποχής εκείνης, από τους Φαραώ της Αιγύπτου μέχρι τους βασιλείς της Περσίας.
Την υποταγή στην απολυτότητα των τυράννων, στον εντυπωσιασμό των μάγων ή στην εξουσία των ιερατείων και των δογμάτων τους.
Οι Έλληνες νίκησαν τον φόβο.
Και κατανόησαν ότι μπορούν να φανταστούν – ακόμα περισσότερο – να κάνουν πραγματικότητα μια διαφορετική κοινωνία.
Έτσι γεννήθηκε η έννοια του πολίτη και της πολιτικής.
Ως δύναμη της φαντασίας και της δημιουργίας.
Κάτι το οποίο μας υπενθυμίζει και ένας σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος:
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Για την δημοκρατική θέσμιση της κοινωνίας.
Μια καταπληκτική φιλέλληνας, η Edith Hamilton, εξηγεί με αγάπη και θαυμασμό ότι για τον λόγο αυτό, δηλαδή, την πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου, αναπτύχθηκαν η φιλοσοφία, η επιστήμη, ο διάλογος, η άσκηση του σώματος και του πνεύματος, τα παίγνια, οι αγώνες, το θέατρο και η τέχνη.
Αυτονόητο δεν είναι;
Αν εμείς έχουμε την τύχη μας στα χέρια μας, τότε όσο καλύτεροι γινόμαστε τόσο οι δυνατότητές μας να θεσπίσουμε, να αλλάξουμε, να καλυτερεύσουμε την κοινωνία μας μεγαλώνουν.
Αυτή η πίστη είναι που κυριαρχεί στα ινστιτούτα όπου εσείς σπουδάσατε.
Αλλά αυτή είναι η δική μας ελληνική παράδοση που ενέπνευσε την Αναγέννηση και τελικά, μια ολόκληρη πνευματική κοινότητα ακόμα και σήμερα.
Θα μου πείτε, και τι έγινε;
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα του σήμερα;
Αν σήμερα ρωτήσουμε έναν πολίτη -και όχι μόνο στην Ελλάδα- για την «πολιτική», η απάντησή του δεν θα έχει καμία σχέση με την αρχαιοελληνική έννοια όπως σας την περιέγραψα.
Η συνηθισμένη αντίδραση, είναι το λιγότερο η βαθιά απογοήτευση με την πολιτική.
Και επίσης, στη σημερινή Ελλάδα κυριαρχεί η μοιραλατρεία.
Και μάλιστα με τρεις εκδοχές.
Η πρώτη εκδοχή είναι αυτή που λέει: «ωχ ρε αδελφέ, εμείς οι Έλληνες ποτέ δεν θα αλλάξουμε, αυτή η χώρα έτσι πάντα θα’ναι».
Απολύτως συμπληρωματική αυτής της μοιρολατρικής άποψης, είναι αυτή που ευκολόπιστα ελπίζει σε σωτήρες: πολιτικούς, χώρες, δόγματα, θρησκείες.
Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή που λέει: «για όλα φταίει ο άλλος, ο ξένος, ο διπλανός, ο πολιτικός, μια άλλη χώρα, η τρόϊκα». Άρα, η λύση είναι απλή: «αν φύγει ο «κακός άλλος» και μείνουμε εμείς οι σωστοί, γνήσιοι, καθαροί έλληνες, όλα θα’ναι καλά».
Και οι τρεις εκδοχές εντείνουν την εξάρτηση της Ελλάδας, γιατί ακινητοποιούν τις δημιουργικές δυνάμεις στην κοινωνία μας, γιατί περιμένουν να σωθούμε από δάνειες δυνάμεις, και διαιρούν – πολώνουν τους πολίτες σε μια εποχή που χρειάζεται μια συλλογική απάντηση.
Και οι τρεις αυτές αντιλήψεις αποτέλεσαν και αποτελούν εμπόδιο για το ξεπέρασμα της κρίσης αλλά και για την μετα-μνημονιακή Ελλάδα.
Πατριωτισμός και παράδοση
Υπάρχει μια διαφορετική εκδοχή.
Ένας νέος πατριωτισμός.
Ένας πατριωτισμός που δεν φοβάται να μιλήσει για τις δικές μας αδυναμίες, που σπάει την μοιρολατρεία και πιστεύει στις δυνατότητές μας.
Ένας πατριωτισμός που ψύχραιμα αξιολογεί και τα συν αλλά και τα πλην άλλων εθνών.
Δεν ψάχνει για έξωθεν σωτήρες ούτε για αποδιοπομπαίους τράγους αλλά αξιοποιεί ό,τι καλύτερο έχουμε εμείς και τις όποιες καλές πρακτικές έχουν οι εταίροι μας ή άλλοι λαοί.
Πατριωτισμός που δεν καπηλεύεται τα σύμβολά μας, αλλά υπηρετεί τις αξίες μας.
Πατριωτισμός που δεν χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος κάθε τι το ελληνικό, αλλά προσφέρει και δημιουργεί, εργάζεται για μια διαφορετική Ελλάδα.
Αυτό πιστεύω χρειαζόμαστε για την Ελλάδα.
Και σε αυτή την κατεύθυνση καλώ και εσάς να συνεισφέρετε.
Η αλλαγή, η πρόοδος δεν είναι ποτέ υπόθεση ενός.
Είναι καθήκον όλων.
Σας ευχαριστώ.